Βύρων Γ. Πολύδωρας

Έπραξα το καθήκον μου. Όπως σε όλη μου τη ζωή. Άκουσα τη φωνή της συνειδήσεώς μου. Και έσπασα τον διλημματικό φραγμό που μου ʼστηναν: «Ή ψηφίζεις δουλικά και σώζεις (ποιούς και τί;) και σώζεσαι ή καταψηφίζεις ελεύθερα και καταστρέφεις (ποιούς και τί;) και καταστρέφεσαι». Όταν τσαλαπατά κανείς τον φράχτη που κάποιοι δόλιοι, ύπουλα και καταχθόνια, του έστησαν και περνά πέρα, τότε είναι ελεύθερος. Όταν η δήθεν λογική πουλιέται σοφιστικά και δικολαβικά στους ισχυρούς της ημέρας – ορθότερα μάλλον της νύχτας – τότε δεν είναι λογική. Είναι παλλακίδα των κοτζαμπάσηδων και των βαρόνων. Είναι ζυγός στον σβέρκο του κολίγου, για να τον κρατεί σκυφτό. Αυτή τη λογική την αρνούμαι. Και καταφεύγω στην «ιερή τρέλλα». «Να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά», όπως λέει και ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Όσο για τα «παπαγαλάκια» που με χτυπούν επικαίρως από την πρώτη ώρα (Πρετεντέρης, πρωθιερέας που έδωσε το σήμα και τον τόνο από τον θρόνο του MEGA πριν καλά-καλά τελειώσω την ομιλία μου στη Βουλή, λέγοντας: «ιστορία του; ποιά ιστορία έχει αυτός; τη μόνη ιστορία που έχει είναι ότι διόρισε την κόρη του στη Βουλή» και δείχνοντας έτσι την ανησυχία του, ενώ θα έπρεπε να ήταν ήσυχος και ανακουφισμένος, γιατί το κομματικό και ευρύτερα ψευδοελίτικο κατεστημένο που δρα ως εγκληματική οργάνωση είχε επί τέλους απαλλαγεί από έναν αιρετικό, από ένα γρέζι ατσαλένιο που χαλάει το ρουλεμάν της αιώνιας διαπλοκής, των τζακιών, της οικογενειοκρατίας – όχι φυσικά με διορισμό μιας μετακλητής θυγατέρας – αλλά με τις εταιρείες, κατά προτίμηση διαφημιστικές, αεριτζίδικες, offshore και ΜΚΟ, καθώς και των διευθυντικών τραπεζιτικών στελεχών, που δίνουν δάνεια στους δικούς τους, σε εαυτούς και αλλήλους ή των golden boys και των κολλεγιοσπουδαγμένων παιδιών τα οποία συγκροτούν τους νεωτερικούς «γενίτσαρους» μιας μυστήριας οργάνωσης και ανθελληνικής ελίτας, που άλλοτε αναπολεί το κυβερνητικό ιδεώδες του Οθωμανισμού και άλλοτε του Ευρωπαϊκού προτεσταντικού τραπεζιτισμού). Καημένη Ελλάς! Όσον αφορά, λοιπόν, τα «παπαγαλάκια», μια λέξη μόνον. Όταν, ό μη γένοιτο, «φοβεροί» οικονομικο-πολιτικοί «σεισμοί θα ρημάζουνε το παν» και οι καταστροφές θα είναι κατάδηλες και σαρωτικές, τότε, εκείνα τα μίσθαρνα και προστηθέντα όργανα δεν θα έχουν ούτε αφεντικά να τα προστατεύσουν ούτε θα βρίσκουν τρύπα να κρυφτούν από τη λαϊκή οργή!

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Το λόγο έχει ζητήσει ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας.

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, λαμβάνω το λόγο μετά από μακρά περίοδο σιωπής, στην Ολομέλεια τουλάχιστον. Τελευταία φορά ήταν, όταν απευθύνθηκα στο Σώμα ως Πρόεδρος της Βουλής και είχα στις προγραμματικές δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, ας το πούμε έτσι, διατυπώσει τρεις προσδοκίες, τρεις σχεδιάσεις, τρία προγράμματα, τρεις αποφάσεις. Η μία ήταν η κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, η άλλη ήταν η κατάργηση της λεγόμενης ασυλίας των Βουλευτών και η τρίτη ήταν να μη διαλύεται η Βουλή με τον προσχηματικώς σπουδαίο λόγο ή για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και τα τρία μέσα σε μία αναθεωρητική διαδικασία του άρθρου 110 του Συντάγματος, εάν ήθελε η Βουλή -αυτή η Βουλή- θα μπορούσε να τα είχε προχωρήσει.

Λαμβάνω σήμερα το λόγο για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα -αυτό που συζητούμε, καθώς ξέρετε- το οποίο για μένα έχει πάρει περισσότερες εντάσεις και διαστάσεις στη συνείδησή μου, κυρίως γιατί δεν μπορώ να το δεχτώ συνειδησιακά, λογικά, ιστορικά, εθνικά και δεύτερον, γιατί λαμβάνω χιλιάδες παράπονα και αντιρρήσεις από συμπολίτες μας, από όλη την Ελλάδα.

Θα ήθελα να καταθέσω μερικά εισαγωγικά έγγραφα. Είχα εκθέσει τις σκέψεις μου, γνωστές με ένα άρθρο μου, παραδείγματος χάρη, «Δημεύουν τα χωράφια μας!», όπου έλεγα τα εξής: «Τα χωράφια των Ελλήνων δεν είναι φορολογητέα ύλη. Είναι συστατικό ζωής. Του Έλληνα. Και απόδειξη της ιστορικής επιβίωσής του. Είναι όρος και όριον και ορισμός. Του ελεύθερου Έλληνα. Δεν είναι μόνον απλή μνήμη και ανάμνηση. Είναι μνήμα των προγόνων του. Δεν είναι στοιχείο της λογιστικής. Είναι «στοιχειό» της ψυχής και λογισμός του νου. Του Έλληνα. Είναι η ίδια η χώρα μας στο χαϊδευτικό υποκοριστικό της: Χωράφι».

Με λοιδόρησαν. Δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις, τέτοια ονείρατα, τέτοιες ιστορικές αναδρομές στο σκεπτικό και στη λογική της Τρόικας. Παρακαλώ να κατατεθεί αυτό για τα Πρακτικά.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Ένα δεύτερο έγγραφο είναι μια ερώτησή μου προς τον Υπουργό των Οικονομικών από τις 13 Νοεμβρίου του 2013, αναπάντητη: Φορολογία ακινήτων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Θέτω τα ερωτήματα. Υπονοείται ότι απαντά το Υπουργείο Οικονομικών με το παρόν σχέδιο νόμου. Δεν τελεί σε επαφή το ερωτηματολόγιό μου με την απάντηση που υποτίθεται ότι δίδεται με το νομοσχέδιο. Παρακαλώ να κατατεθεί και αυτό στα Πρακτικά.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Το τρίτο είναι πάλι προς το Υπουργείο Οικονομικών μία ερώτηση για τη σύσταση και δράση των off shore εταιρειών στην Ελλάδα. Αυτό το κρατώ, γιατί θα το χρησιμοποιήσω σε άλλο σημείο της ομιλίας μου.

Από τα έγγραφα που εισάγω έχω και πέντε βιβλία που έχω γράψει, με τα οποία εκθέτω σκέψεις και για το θέμα αυτό που συζητούμε σήμερα. Το ένα είναι: «Έλλην λόγος, ο Ευρωπαϊκός λόγος», Μάρτιος του 2010, προ της υπογραφής του Α’ Μνημονίου.

Ήθελα να απαντήσω στην ύβρη του FOCUS προς τον ελληνικό πολιτισμό με την ασχήμια του εξωφύλλού του που γνωρίζετε. Έκανα μία διάλεξη τότε στην Κατερίνη της Πιερίας, την οποία επανέλαβα δέκα φορές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Το κεντρικό μήνυμα αυτής της διαλέξεως προς τους Ευρωπαίους ήταν, «Δώστε μου πίσω τις λέξεις μου». Αυτό είναι όχι το δάνειο, αλλά η χαριστική πράξη των Ελλήνων προς την Ευρώπη και την ανθρωπότητα. Για παράδειγμα στο Φάουστ του Γκαίτε αν αφαιρέσει κανείς ονόματα, ήρωες, τοπωνύμια, λέξεις, δεν θα έχει σκελετό να διατυπωθεί ως έργο της παγκόσμιας φιλολογίας. Αυτό είναι ένα.

Το δεύτερο ήταν μια ανάλυση του Σεπτεμβρίου του 2010 για τη χρηματοπιστωτική κρίση. Αίτια, αφορμές, προοπτικές, τρόποι αντιμετώπισης.

Το τρίτο «περί δημοσίου χρέους». Σε αυτό καταγράφεται η εξέλιξη του δημοσίου χρέους. Και καταγράφεται και μία δική μου παρέμβαση, όταν ήμουν Γενικός Εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας το 1999 για τον προϋπολογισμό του 2000. Κι επαναλάμβανα τότε τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι, «Αν δεν εξουδετερώσει αυτό το τέρας, το δημόσιο χρέος η Ελλάδα, τότε την Ελλάδα θα την καταπιεί αυτό το τέρας». Αυτό είναι η ανάλυση περί δημοσίου χρέους.

Τέταρτον «Και τώρα τι κάνουμε;». Αυτό το εξέδωσα το Φεβρουάριο του 2013. Μιλούσα τότε για τη δήμευση των περιουσιών, όπως εξηγγέλλετο ή προανηγγέλετο. Σας λέω τώρα ότι εδώ έχουμε έναν ειδικό τρόπο κυριότητας στην Ελλάδα. Δεν είναι ούτε καν ο τρόπος μεταβιβάσεως των τιμαρίων, των λατιφουντίων της ρωμαϊκής εποχής, όπως μετεκυλίσθη στη φεουδαλική Ευρώπη. Δηλαδή, δέκα τιμάρια από τα δεκαέξι φτιάχνουν ένα κρατίδιο της Γερμανίας. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιταλία κ.ο.κ.. Εδώ είναι η αρχή ούτε καν της χρησικτησίας, αλλά της vetustas, vetus, veteris, παλαιός, αρχαίος, παμπάλαιος, βετεράνος, όπου είναι πριν από την έκτακτη χρησικτησία, πολύ πριν. Έχουμε γαίες, τις οποίες σε συνέχεια κληρονομική μπορούμε να μετρήσουμε από το 1600 –μετρημένα- για να μην πω από τον Όμηρο.

Τότε, είχα βρει και είχα γράψει την εξής αποστροφή, την οποία σας αφιερώνω σε αυτήν τη συζήτηση, μήπως εννοήσουμε ότι υπάρχει και μία λογική, άλλη λογική, έξω από τα λογιστικά τα οποία είναι όλα ψευδεπίγραφα, όπως παρουσιάζονται και μάλιστα εξακολουθητικά. Είδα με τα μάτια μου μία συγκλονιστική όσο και διδακτική εικόνα στην τηλεόραση. «Ένας γέρων φτωχός, ρακένδυτος, γενειοφόρος και με τραγιάσκα, στηριζόμενος στο ποιμενικό ραβδί του, δέχεται την μάλλον αφελή ερώτηση μοντέρνου δημοσιογράφου, οικονομομέτρη». Τον ρώτησε, λοιπόν: «Και γιατί μένετε εδώ;» Εννοούσε στη δυστυχία, στη φτώχεια, στη μοναξιά και στην ερημία. Κι εκείνος με όλη τη βεβαιότητα για την ορθότητα της απαντήσεώς του και με ολόρθη περηφάνια απαντά: «Γιατί εδώ είναι η γης μου». Σαν να έλεγε, «Γιατί εδώ είναι το βασίλειό μου».

Κανένας εκτιμητής του ΔΝΤ ή των οίκων αξιολόγησης, δεν μπορεί να το εκτιμήσει έτσι. Πιθανότητα να σβήσει και τη συνέντευξη και τον άνθρωπο. Τον βλέπει σαν ιό που του χαλάει το πρόγραμμα του κομπιούτερ.

Το τελευταίο είναι, «Ποια Ευρώπη», ενός ευρωσκεπτικιστού πλέον -του ομιλούντος- που θα το χρησιμοποιήσω κι αυτό για άλλο σημείο της παρεμβάσεώς μου.

Τώρα, θέλω να σας πω ενημερωτικά ότι δεν αναζητούσαμε -κι εγώ ως Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας- κάποιο ψευδώνυμο ή κάποιο συνώνυμο, δηλαδή αυτόν το φόρο ακινήτου ιδιοκτησίας, ενιαίο, με μία συντομογραφία - απεχθάνομαι τις συντομογραφίες και τα αρκτικόλεξα – εις θέσην χαρατσίου. Δεν ήταν αυτό το κρινόμενο ζήτημα. Ψάχναμε για ένα φόρο άλλο, ελαφρύτερο, απλούστερο, δικαιότερο που δεν θα ξεκινούσε από το χαράτσι ως βάση εκτιμήσεως.

Ποιος είπε ότι εννοούμε το χαράτσι δεδομένο και προχωρούμε από κει και πέρα τις αυξήσεις και τα κλιμάκια; Πότε αυτό συμφωνήθηκε; Πότε ελέχθη ότι είναι δεδομένο πως ξεκινάμε με αυτό το κεκτημένο του 2010, 2011, 2012 και τώρα προχωρούμε αλλιώς; Ποιος το είπε αυτό;

Ακόμα και το ποιός θα εισπράξει, αν θα εισπράξει ο έφορος ή η ΔΕΗ, είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον δεν είναι ούτε η ονομασία ούτε το χαράτσι, ούτε το βαρύ και δυσβάσταχτο αυτό φορολογικό χτύπημα στον ελληνικό λαό και στον Έλληνα ιδιοκτήτη που πνέει τα λοίσθια.

Σας λέω, δε, ότι δεν είναι νέος φόρος, δεν είναι απαλλακτικός των άλλων, αλλά λειτουργεί σωρευτικά -για να οικονομώ το χρόνο- μαζί με σαράντα παλαιότερους φόρους.

Καταθέτω έγγραφο με πηγή, «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων».

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Σαράντα φόροι και τέλη είναι εγγεγραμμένοι στην καμπούρα του Έλληνα ιδιοκτήτη και λειτουργούν τώρα και θα συλλειτουργούν με τον ενιαίο φόρο.

Προχθές διάβασα στους «New York Times» τον Paul Krugman, όπου έγραφε: «Η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του τραπεζικού συστήματος, οδήγησε σε ύφεση, σε ανεργία, σε κατακρεούργηση της καταναλωτικής ζήτησης και σε πλουτισμό των golden boys». Αυτό είναι που υφιστάμεθα. Και καλούνται οι λαοί του νότου να πληρώσουν τα χόμπι, τα λεφτά και την απληστία των golden boys, των τραπεζιτών.

Γίνεται αγώνας μήπως πάρει ένα πλεονέκτημα η πολιτική εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη η πολιτική εξουσία είναι παρητημένη.

Διάβαζα πάλι πρόσφατα τον Νόαμ Τσόμσκι να λέει: «Κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς, προσλαμβάνοντας, αποκτώντας και δεσμεύοντας ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα.»

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Είναι δήμευση. Δεν είναι βράχος. Παραιτείται, τον αγριεύεις τον πολίτη, ιδιοκτήτη του βράχου. Αυτόν το βράχο τον απέκτησε εκχερσώνοντας με τα νύχια του. Δεν έχει συμβόλαιο. Έχει εγγραφή αίματος στο βράχο, στο χωραφάκι. Πρέπει να το καταλάβουμε. Ούτε καν απευθύνομαι στην Κυβέρνηση. Απευθύνομαι μέσω της Κυβέρνησης στην τρόικα που έχει το άλλο μυαλό, με το οποίο δεν μπορώ να πιάσω επαφή. Και μου ζητάνε να σεβαστώ αυτήν τη λογική; Δεν μπορώ.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για δήμευση. Κι αν δεν με πιστεύετε, το λέει το άρθρο 7 του Συντάγματος, το οποίο αναφέρει ότι γενική δήμευση απαγορεύεται ρητά. Ελάχιστες φορές χρησιμοποιείται το ρήμα «απαγορεύεται». Το λέει για την περίπτωση της γενικής δήμευσης. Η ανάλυση και η θεωρία λέει: Εκ πλαγίου εάν δεν έχει εισόδημα από εκείνο που φορολογείς, είναι δήμευση έμμεση στο βάθος του χρόνου και κοντά-κοντά, αν δεν αντέχει ο άλλος και τα παρατήσει».

Επίσης, είναι δήμευση και μέσω των αποφάσεων του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας.

Σας διαβάζω από την Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής «Δεν πρέπει ο φόρος να θίγει τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, καθώς και ότι ο φόρος πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται ετησίως από τα εισοδήματα τα οποία προέρχονται κατά συνήθη χρήση από την περιουσία αυτή». Στην Ευρώπη δεν υπάρχει φόρος ακινησίας, δηλαδή αυτό που λένε με μεγάλη ευκολία όλοι οι αναλυτές –δηλαδή η άλλη Σχολή- «φόρος κατοχής». Υπάρχει μόνο φόρος χωρών τελουσών υπό κατοχή.

Δεύτερον, το «Conseil d’ Etat», το Συμβούλιο Επικρατείας της Γαλλίας, λέει -καθώς ξέρετε, γιατί θα έχετε διαβάσει την Έκθεση- «ο ως άνω φόρος κατοχής της περιουσίας πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται δια των εισοδημάτων που παράγει αυτή. Άλλως, θίγεται ο πυρήνας του δικαιώματος». Για κάποιους που είπαν ότι το άρθρο 17 μιλάει για έκτακτες ανάγκες, σας πληροφορώ ότι μιλάει για έκτακτη δημόσια ωφέλεια. Αφιερώνει το υπόλοιπο από οκτώ παραγράφους του άρθρου για τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης. «Προσωρινή τιμή μονάδας, οριστική τιμή μονάδας, πλειστηριασμός κοκ.» Αυτά τα λέει αναλυτικά το Σύνταγμα. Το θέμα μας τότε δεν είναι η απαλλοτρίωση για δημόσια ωφέλεια, γιατί θα μπορούσε να πάρει τις περιουσίες των ανθρώπων και να τις απαλλοτριώσει γιατί χρειαζόμαστε λεφτά. Δεν το κάνει.

Καταλήγοντας, θα ήθελα να σας πω -για να μην σας «τρώω» άλλο το χρόνο, γιατί το θέμα είναι τεράστιο και πολλές οι σημειώσεις μου- ότι η άλλη άποψη των λογιστών λέει ότι έχουμε μία πίεση για τα 2,9 δις Ευρώ. Πού θα βρείτε το ισοδύναμο; Μοιάζει σαν καταλυτική η ερώτηση. Απαντώ, λοιπόν. Στις off-shore. Εκεί θα τα βρείτε.

Έκανα ερώτηση -την οποία και καταθέτω- και έλαβα απάντηση -την οποία χρησιμοποίησε και ο κ. Τσίπρας στη συζήτηση για την πρόταση μομφής- ότι έχουμε εξίμισι περίπου χιλιάδες off-shore εγγεγραμμένες -στα νηολόγια, λέω εγώ, δηλαδή στα βιβλία των ΔΟΥ Ελλάδος- εκ των οποίων ηλέγχθησαν τριάντα τέσσερις από τις ΔΟΥ Κρανιδίου και Κύμης. Το ακούσατε! Ηλέγχθησαν τριάντα τέσσερις!

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Και από τις τριάντα τέσσερις, εξήχθη ένα συμπέρασμα βεβαιωμένων φόρων 40 εκατομμυρίων ευρώ. Κάνω εγώ με το μολύβι μου την «προπαίδεια» και βρίσκω το εξής. Από τις εξίμισι χιλιάδες, με την ίδια προβολή και με τις σχετικές διακυμάνσεις, βγαίνουν 8 δισεκατομμύρια δυνητικά βεβαιούμενοι φόροι. Γιατί δεν εκτιμάται αυτό; Γιατί δεν συνυπολογίζεται; Γιατί δεν συνυπολογίζεται η λίστα «Λαγκάρντ»; Γιατί δεν συνυπολογίζονται οι «Καντάδες» στη Σιγκαπούρη; Γιατί δεν συνυπολογίζονται οι εξαγωγείς εμβασμάτων, οι εμβασματούχοι από τον κατάλογο της Τραπέζης της Ελλάδος; Τι είδους οικονομική πολιτική είναι αυτή που έγκειται στο ότι βρήκαμε το υποζύγιον που λέγεται «λαός» και «νοικοκύρης» και τον πατάμε στο λαιμό; Και θέλετε να το ψηφίσω εγώ αυτό; Και η ιστορία μου; Ο πολιτισμός μου; Το γεγονός ότι αγωνιζόμουν για τη μεσαία τάξη; Το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης λέει στο «Αθηναίων Πολιτεία» ότι εγγυάται ο επώνυμος άρχων κατ’ έτος την ιδιοκτησία των Αθηναίων πολιτών.

(Στο σημείο αυτό χτυπάει επαναληπτικά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Σήμερα είναι 20 Δεκεμβρίου. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1821, όταν αρχίζαμε να φτιάχνουμε τη συνταγματική έννομη τάξη στην Ελλάδα, άνοιξε τις εργασίες της η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου εις θέσιν Πιάδα. Και λέει στο άρθρο Ζ΄ «Το κράτος εγγυάται και είναι δικαίωμα των πολιτών και υποχρέωση του κράτους να στηρίζει την ιδιοκτησία, την τιμή και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών». Αυτό προβλεπόταν το 1821 στο πρώτο Σύνταγμα της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου. Καταλήγω, λοιπόν, ότι δεν είναι λογιστικά τα θέματα. Είναι πολιτικά.

Στο ευρωσκεπτικιστικό μου βιβλίο «Ποια Ευρώπη;» -το οποίο επίσης θα καταθέσω- κάνω μία πρόταση την οποία κανείς δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του, γιατί θέλουμε να «κάνουμε σφοδρές αντιδικίες» ο ένας με τον άλλον εδώ και το ένα κόμμα με το άλλο. Και καθώς θα κάνουμε αντιδικίες σφοδρές, θα δημιουργούμε συσπειρώσεις και θα ευδοκιμούμε κομματικώς. Είναι αυτό στα ενδιαφέροντά σας, κύριοι συνάδελφοι; Το πώς θα ευδοκιμήσουμε κομματικώς; Όχι το πώς θα επιζήσουμε εθνικώς;

Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι η εξής. Γι’ αυτό ζητώ εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό προτείνω: «Να εκδοθεί ένα ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλους, σε όλες τις βουλές και τις κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο ελληνικός λαός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθιάς ύφεσης στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και η απληστία των δανειστών του».

Υπάρχει ένα δόγμα από τον καιρό του Χαμουραμπί και του δικαίου της Γόρτυνος μέχρι σήμερα απανταχού στον πλανήτη, από τους Αβορίγινες μέχρι τους Εσκιμώους, το δόγμα το νομικό που λέει «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα», «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Μην προσδοκάτε ότι θα εισπράξετε φόρους. Εξηντλήθη η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών!

Υπάρχει και δεύτερο δόγμα που είναι στο άρθρο 388 Αστικού Κώδικος, και αφορά την «απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών». Υπάρχει και η τοκογλυφία, υπάρχει και η κερδοσκοπία, υπάρχει και η απάτη, η πλάνη, η απειλή και η καλή πίστη. Όλες οι συναλλαγές (και τα δάνεια) πρέπει να διέπονται από την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη. Τι γίνεται εν προκειμένω; Εν προκειμένω ξέρουμε μόνο και μας το τονίζουν οι τροϊκανοί ότι το «pacta sunt servanda», δηλαδή ότι οι συμβάσεις είναι τηρητέες. Κάπου βάλαμε την υπογραφή μας το Μάιο του 2010 και ένα χρόνο αργότερα ξαναβάλαμε την υπογραφή μας. Μα, δεν μπορεί να βγει δηλαδή να τηρηθεί αυτή η υπογραφή. Το «pacta sunt servanda», όταν είναι προϊόν πλάνης, απάτης, απειλής, κουφότητας κοκ, τότε δεν τηρείται. Είναι υποχρεωτικό να μην τηρηθεί το προϊόν της πλάνης, της απάτης, της απειλής, της κουφότητας, της ανάγκης. Το δίκαιο της ανάγκης αντιστρέφεται. Τώρα η ανάγκη…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Συντομεύετε, κύριε Πολύδωρα, σας παρακαλώ.

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε. (Θόρυβος από την πτέρυγα των Ανεξάρτητων Ελλήνων)

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Σας υπόσχομαι ότι αυτή είναι η τελευταία μου φράση.

Πρέπει να σας πω ότι το δίκαιο της ανάγκης μέχρι πρότινος ήταν «Τι να κάνω; Ήρθε η μπότα της τρόικας. Είμαι και εγώ χρεωμένος, κατασυκοφαντούμενος ως χρεωμένος για το ότι κάποιοι κυβερνούσαν χώρα και λαό διεφθαρμένων». Και η ίδια κατασυκοφάντηση του λαού, κατά υπονόηση συνεχίζεται και σήμερα με αυτό το νόμο «ξέρεις, τα έφτιαξαν με φοροδιαφυγή τα σπίτια και τα χωράφια». Ε, δεν είναι έτσι! Γνωρίστε καλύτερα αυτόν το λαόν. Τα «μπαΐρια», όπως λέει και ένας συνάδελφός μου εδώ, είναι κατακτημένα από την εποχή της τουρκοκρατίας. Και λέω τώρα εγώ, εδώ στη συζήτηση που κάνουμε, ότι η κατάσταση ανάγκης αντιστρέφεται και παίρνει ένα ιερό περιεχόμενο. Επικαλούμαι την κατάσταση της ανάγκης να μην σας πληρώσω, κύριοι Τροϊκανοί, γιατί θα μου πεθάνει το παιδί, θα μου πεθάνει ο λαός.

Επικαλούμαι την κατάσταση της ανάγκης, όπως την επικαλέσθηκε ο Μεταξάς το 1938 στο Δικαστήριο των Βρυξελλών και όπως την επικαλέσθηκε η Γερμανία το 1931 που μάζευε τα χρέη της και της τα «κέρασαν», αλλά και το 1953. Ποιο ήταν το αντικείμενο εκείνης της συμβάσεως με τη Γερμανία, η οποία ξεχνάει τα κατοχικά δάνεια, ξεχνάει τις αποζημιώσεις, ξεχνάει ότι έκαψε χωριά; Η Γερμανία τα ξεχνάει όλα αυτά! Εγώ, λοιπόν, να κάνω συνεταιρισμό προς τι;

Και λέει η Γερμανία το 1931, αλλά και το 1953 «θα χαριστεί το μισό από το χρέος. Δεν θα το εξυπηρετείς, παρά μόνο όταν πιάσεις 5% ρυθμό ανάπτυξης του εγχώριου προϊόντος». Πώς αυτά δεν έχουν ανάλογα για κάποιους σήμερα παρίες του Νότου; Εγώ δεν εκφράζω τώρα ούτε λογιστικά ούτε τίποτα. Σας τα είπα όλα. Θέλω να είμαι εκφραστής της ζώσας υπερηφάνειας του ελληνικού λαού. Σας ευχαριστώ.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά τα προαναφερθέντα βιβλία, τα οποία βρίσκονται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Κύριε Πρόεδρε (προς κ. Αναστ. Νεράντζη), ήταν ενδιαφέρων ο διάλογος μεταξύ του Προέδρου κ. Κακλαμάνη με τον Πρόεδρο κ. Κυριτσάκη. Ενδιαφέρουσες και οι απαντήσεις σε σχέση με τη ψήφο των Εισηγητών και τη λειτουργία. Έχω δύο παρατηρήσεις. Μια ψήφο θετική για τους προτεινόμενους, για την συμπλήρωση του Συμβουλίου της Ανεξάρτητης Αρχής. Και η δεύτερη παρατήρηση είναι – επειδή είμαι ένας αρνητής στο να εισέρχομαι ανέλεγκτα στις γραφειοκρατίες και εδώ είναι μια μορφή γραφειοκρατίας, θέλω να κρατώ το ελεύθερο πνεύμα μου, όπως αυτό κατάγεται ή έχει μορφωθεί από την αρχαία ελληνική γραμματεία και από την παράδοση – ότι είναι μεγάλο το έργο που έχετε και αμφισβητώ σοβαρώς εάν οι εξουσίες σας επαρκούν για να τιθασεύσετε τους αντιπάλους της αγοράς και της δημοκρατίας.

Σας το έχω ξαναπεί, και το εννοώ, είσαστε πολύ «φιλόδοξοι» και καλοί ιεραπόστολοι στην ανάληψη του έργου, αλλά μπορείτε να παλέψετε στα σοβαρά – διερωτώμαι τώρα, δεν αιτιώμαι κανέναν – το ολιγοπωλιακό καθεστώς των super markets; Μπορείτε να τιθασεύσετε στα σοβαρά, την απειλή λαθρεμπορίου από τα διυλιστήρια και την κίνηση; Ή συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο να πιάσουμε έναν βενζινά; Γίνεται αντικείμενο αυτοσαρκασμού για εμένα όλη αυτή η δραστηριότητα. Μπορείτε να τιθασεύσετε στα αλήθεια, όπως μας είπατε στην εισήγησή σας την προηγούμενη φορά, τα καρτέλ στις τράπεζες ή στο γάλα;

Αυτό θέλει «Ηράκλειες» δυνάμεις. Γιατί δεν είναι σε εθνικό επίπεδο παλεύσιμες αυτές οι εχθρικές δυνάμεις. Εχθρικές ως προς το λαό και ως προς το δόγμα της ελεύθερης λειτουργίας της αγοράς του Άνταμ Σμιθ. Δεν παλεύονται, γιατί συμμαχούν με τις υπερδυνάμεις της παγκοσμιοποίησης de facto. Συνεχίζω και κλείνω τον μονόλογό μου….

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω εάν έχει ενδιαφέρον, αλλά θέλω να ακουστούν αυτά. Ειλικρινώς, δεν ξέρω εάν έχει, γιατί εάν έχουν τοξινωθεί οι συνομιλητές μου ή η κοινωνία και έχουν πρόβλημα ακοής, δεν ακούνε. Δεν ακούνε, γιατί επιστρατεύεται η κώφωση για να μην αναλαμβάνεται η συνειδησιακή ευθύνη. Έτσι, λοιπόν, σας θαυμάζω, επικροτώ τη δράση σας, αλλά σας ζητώ να μην είστε «φιλόδοξοι». Όσο λιγότερο «φιλόδοξοι» είσαστε τόσο πιο εναγώνιοι γινόμαστε. Και απαιτείται συνειδητοποίηση του κακού, που έλεγαν παλιά οι φίλοι μου οι κομμουνιστές στις μπροσούρες και στα κηρύγματα τους.

Έχω να ακούσω τη λέξη «συνειδητοποίηση» πολύ καιρό. Και μου λένε: «γιατί τα λες;». Για τη «συνειδητοποίηση» λέω. «Μήπως θέλεις να κάνεις κακό στο κόμμα σου ή την κυβέρνηση;», με ξαναρωτούν. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Για τη συνειδητοποίηση του κακού μιλάω, για να δούμε καθαρά «το δράκο με τα δόντια».

Σας εύχομαι καλή δύναμη και αν έχετε κάποιο αντισχόλιο περιμένω να το ακούσω.

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Εγώ δεν αμφισβήτησα την προσφορά σας, ούτε και την αξία της Επιτροπής, καθ’ αυτήν, αλλά θέλω να πω, κύριε Πρόεδρε, ότι ο διάλογος είναι τριμερής, με εμάς τους δύο και με κάποιον τρίτο. Εγώ, ουσιαστικά, ασχολούμαι με τον τρίτο και θέλω να σας συμπαρασύρω, την Επιτροπή δηλαδή, σε μια γραμμή αμύνης. Ξέρω την κλίμακα. Δεν έχουμε δυνάμεις και δυνατότητες. Αποδέχομαι τα μέσα που διαχειρίζεστε άριστα, αλλά θέλω να σας πω ότι δεν είμαστε στην εποχή της επιλογής, όπως θα έλεγε και ο κ. Χατζηδάκης (υπουργός), ένθερμος υποστηρικτής της άλλης σχολής. Έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Pepsi Cola και στην Coca Cola. Τα γράφω αυτά στο τελευταίο βιβλίο μου, «Ποιά Ευρώπη;».

Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιλογής και δεν μου απαντά η άλλη σχολή, στον τριμερή διάλογο, τι γίνεται; Θέλει την πολυμέρεια στην αγορά και τους συντελεστές της αγοράς των ομοειδών πραγμάτων ή δεν την θέλει; Στην αρχή μου λέει ότι την θέλει. Κάπου το διακόπτει και θέλει – εν ονόματι του κόστους και των οικονομιών κλίμακος – τις μεγάλες συγχωνεύσεις. Όμως, οι μεγάλες συγχωνεύσεις είναι ακριβώς αυτό. Θεσμοποίηση του «καρτέλ», το οποίο έζησε, συμβίωσε, εν ημινομιμότητι ή ημιπαρανομία, και ύστερα θεσμοθετείται. Πού βρισκόμαστε; Θα ασχοληθεί κανείς από τους διεθνείς φιλοσόφους, τους οποίους παρακολουθώ, επί της πολιτικής οικονομίας; Δεν ασχολείται.

Για αυτό σας είπα, έχετε το νου σας. Δεν σας αποθάρρυνα από το να είστε «φιλόδοξοι». Όμως με ενδιαφέρει να έχετε επίγνωση των πραγματικών κινδύνων της αγοράς. Δεν πρόκειται περί αγοράς. Σας το λέει ένας «μπακαλόγατος». Πρόκειται περί οδοστρωτήρος και να μην λέμε στον καταναλωτή ότι κάποιος «Ηρακλής» σε προστατεύει. Αποδέχομαι μια πολύ ειλικρινή και τίμια εκτίμηση, αξιολόγηση, που κάνατε: ότι (η Επιτροπή σας) είναι ένα έσχατο, ελάχιστο ανάχωμα. «Ότι θα μας βρει μπροστά του» ο δυνητικός καρτελίστας ή το τραστ, αλλά είναι πολύ αδύνατα τα πράγματα.

Αυτό ήθελα να πω. Δεν σας αποθαρρύνω. Σας ενθαρρύνω. Αλλά και όταν εγώ χρησιμοποιώ τη μέθοδος σας, δεν μιλάω. Ξέρω περισσότερα από όσα λέγω, για όλα τα παραδείγματα που ανέφερα, εμφατικά δε, για τις τράπεζες. Σας λέω, λοιπόν, ότι επειδή είμαστε Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας και εσείς είστε στη γραμμή των πρόσω, απαιτείται συνειδητοποίηση. Επαναλαμβάνω το βασικό συμπέρασμα. Κατά τα λοιπά, θα δούμε, πού θα πάει το κύμα και τί θα φέρει. Εμείς εδώ πρέπει να είμαστε προβληματισμένοι και κάθε βήμα να το ελέγχουμε.

Γίνεται η εισβολή των μονάδων του διεθνούς εμπορίου, με τα λεγόμενα investing funds. Τα investing funds δεν χτίζουν εργοστάσια, κύριε Χατζηδάκη. Δεν χτίζουν παραδοσιακά εργοστάσια για απασχόληση και παραγωγή προϊόντος. Πέστε μου ένα. Τί κάνουν; Πουλάνε τεχνολογία, βλακιστί, αέρα κοπανιστό και αλλάζουν χέρια.

Δεύτερον, κάνουν επενδύσεις με τα distress funds, με τα κεφάλαια για τους απογοητευμένους, για να αρπάξουν τις περιουσίες εκείνων, οι οποίοι είναι σε απόγνωση. Αυτή η δουλειά γίνεται – και μου το λένε τώρα σύγχρονο καπιταλισμό – υπέρ των αγοραστών ή υπέρ των καταναλωτών ή υπέρ των δυστυχών της πολιτείας, που τους βάρεσε η κρίση και δεν έμεινε κανένας χωρίς κρίση. Η Γερμανία, η πανίσχυρη φαινομενικά, μεθαύριο θα αντιμετωπίσει το «παραγωγικό της αδιέξοδο».

Έχω τη θεωρία του παραγωγικού αδιεξόδου. Στην αρχή το παραγωγικό αδιέξοδο ήταν σε σχέση πληθυσμού προς έδαφος. Αυτό έβγαζε στις αποικίες. Έβγαζε τον πρώτο ελληνικό αποικισμό, τον δεύτερο ελληνικό αποικισμό, από τον Ιάσονα μέχρι την αποικιοκρατία στην Αφρική του 18ου ή 19ου αιώνα. Η σχέση πληθυσμού προς έδαφος. Και έπρεπε να φύγουν και από τη Λευκάδα και από την ορεινή Ολυμπία κ.λπ.. Στο δρόμο, έχουμε το βιομηχανικό παραγωγικό αδιέξοδο. Δηλαδή, παρήγαγε συνεχώς η μηχανή, έδωσε σε κατανάλωση, εξαντλήθηκε η καταναλωτική δύναμη. Τώρα, παίζουν με τα ψηφιακά. Δεν μας είπαν όμως τι έγινε με τα φωτοβολταϊκά. Πριν ένα-δύο χρόνια, μας είπαν, με μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία, ότι σωθήκαμε με την οικολογική αγορά, με τα οικολογικά προϊόντα, με την καθαρή ενέργεια κ.λπ.. Νομίζαμε ότι είδαμε «το φως το αληθινό». Δεν είναι έτσι.

Η Γερμανία θα αντιμετωπίσει το δικό της παραγωγικό αδιέξοδο με τη βιομηχανική υπερκυριαρχία της και κατ' επέκτασιν υπερπαραγωγή. Θα φρενάρει την κατανάλωσή του ο Κινέζος. Εμείς εξηντλήθημεν, ως Νότος, να αγοράζουμε και να καταναλίσκουμε. Θα δείτε την κρίση μέσα στη Γερμανία, την πανίσχυρη και την αλαζονική. Σαν μια εκδίκηση της ιστορίας.

Σας λέω αυτές τις σκέψεις, επειδή είμαι απόγονος του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και των άλλων Ελλήνων γιγάντων του πνεύματος. Μη μας «πουλάνε μυαλό». Εμείς απλώνουμε, σε ανοιχτούς ορίζοντες, τη σκέψη μας και τους βρίσκουμε να στήνουν παγίδες σε βάρος των λαών, τους ανακαλύπτουμε, τους ξέρουμε. Τους καταγγέλλουμε. Δεν παραιτούμεθα. Τους παλεύουμε.

Αυτά ήθελα να σας πω, με συγχωρείτε, για τη διάλεξη, πρωί-πρωί.

Τα χωράφια των Ελλήνων δεν είναι φορολογητέα ύλη. Είναι συστατικό ζωής. Του Έλληνα. Και απόδειξη της ιστορικής επιβίωσής του. Είναι όρος και όριον και ορισμός. Του ελεύθερου Έλληνα. Δεν είναι μόνον απλή μνήμη και ανάμνηση. Είναι μνήμα των προγόνων του. Δεν είναι στοιχείο της λογιστικής. Είναι «στοιχειό» της ψυχής και λογισμός του νου. Του Έλληνα. Είναι η ίδια η χώρα μας στο χαϊδευτικό υποκοριστικό της: Χωράφι. Όχι «αγροτεμάχιο», πράγμα που είναι κάτι διάφορο, που καταχρηστικά υπάρχει όχι ως χωράφι, κτήμα ή περιβόλι, αλλά ως μέτρο και μέσο εξωαγροτικής συναλλαγής. Όχι τέτοια τεχνάσματα. Και για να δουν οι αρμόδιοι το βαθμό της βαρβαρότητας της πράξεως ας πουν την αλήθεια ή ας επιγράψουν τον νόμο με το όνομά του – αν το τολμούν – ήτοι, «φορολογία χωραφιών». Θα εννοήσουν τότε την ηθική διαφορά! Στα χωράφια βρίσκει κανείς το εμπράγματο νόημα του Σαλαμίνειου παιάνα που μας παραδίδει ο Αισχύλος, ο οποίος πολέμησε εκεί και τον τραγούδησε ο ίδιος:

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, Ελευθερούτε
πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας,
θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων
νυν υπέρ πάντων αγών»!
(Ω παίδες Ελλήνων, εμπρός να κρατήσετε ελεύθερη την
πατρίδα, τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τα ιερά
των θεών των πατέρων μας, και τους τάφους των προγόνων μας,
τώρα, για όλα αυτά ο αγώνας!)

Είναι το απόλυτο περιεχόμενο της προαιώνιας απάντησης «Μολών λαβέ»! Είναι το «γιατί» στο «ΟΧΙ» του ’40, που αναμνησθήκαμε και ετιμήσαμε σήμερα και πάντα (όσοι Έλληνες, πλην βεβαίως των αδιάφορων «κοσμοπολιτών» συγκατοίκων μας). Δεν είναι μόνον η κυριότητα του μέρους, του απειροελάχιστου μεριδίου της χώρας. Δηλαδή του απόλυτου εμπράγματου δικαιώματος του ασκουμένου με εξουσία «κατ’ αρέσκειαν» που ανήκει πατροπαράδοτα και κληρονομικώ δικαίω και εξ αίματος σε έναν Έλληνα και όχι σε κάποιον ξένον, ίσως και ανώνυμο λόγω funds αγοραστή. Είναι η ψυχική σύνδεση του Έλληνα με την έννοια του Συνταγματικού δικαίου «εδαφική ακεραιότητα». Μέσω του χωραφιού η έννοια αυτή δεν είναι κούφια. Γίνεται μεστή περιεχομένου. Δεν συνδέεται ο Έλληνας πολίτης με την πατρίδα του μέσω του «τραπεζικού του λογαριασμού» ή έστω του διαμερίσματος σε πολυκατοικία ή και του «estate» ή της «farm» ή της hacienda (αγγλοσαξωνικού ή αμερικανικού ή του λατινομεξικάνικου τύπου ιδιοκτησίας αντίστοιχα).

Αλλά συνδέεται με την πατρίδα του μέσω του χωραφιού του, στο χωριό του, στον τόπο των προγόνων του. Και ας είναι αυτό μη μετρημένο σε στρέμματα, αλλά απλά οριοθετημένο με τα σύνορα του όμορου, του διπλανού του, και ας είναι χωρίς συμβόλαια, αλλά αποκτημένο όχι απλά διά χρησικτησίας αλλά με έναν άλλο πιο ισχυρό τρόπο κτήσεως κυριότητας, την πατροπαράδοτη και παμπάλαια χρήση (vetustas), και ας είναι άγονο και ας είναι χέρσο και ας είναι ακαλλιέργητο και ας είναι εγκαταλελειμμένο και ας είναι λογγωμένο. Αυτός είναι ο ιερός δεσμός. Είναι η ιερή ουσία που σαν τον ιερό άρτο

«μελίζεται και διαμερίζεται, μη διαιρούμενος,
ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος,
αλλά τους μετέχοντας αγιάζων».

Αυτή είναι η σχέση μας. Όσοι δουλοπάροικοι στα λατιφούντια, στα μεγάλα φεουδοτιμάρια της Ευρώπης, μας θεωρούν ομοίους τους κάνουν λάθος. Είμαστε ανόμοιοι. Διαφέρουμε. Εκείνοι βρέθηκαν ως πράγμα (res) στο κτήμα του αφέντη. Εμείς καταφύγαμε στο χωράφι που εκχερσώσαμε στα βουνά μας με τα νύχια μας, ούτε καν με τις αξίνες, για να βρούμε εκεί καταφύγιο επιβίωσης και ελευθερίας. Από αυτά τα χωράφια – να μην ξεχνάμε – ετράφησαν οι επαναστάτες του 1821, οι πολεμιστές των Βαλκανικών πολέμων, της Μικρασίας, του 1940 και της Εθνικής Αντίστασης! Από καμμιά άλλη επιμελητεία δεν ανετράφησαν, δεν έφαγαν ψωμί. Τα χωράφια της υπαίθρου χώρας «έζησαν» και τους καταφυγόντες εκεί στην «Κατοχή» Αθηναίους και μέτοικους στις πόλεις. Τους περίμεναν όχι με την αφθονία των αγαθών αλλά με τα ελάχιστα (των θαυματουργών «πέντε άρτων», με την πολλαπλασιαστική τους δύναμη διατροφής). Και τους περιμένουν πάντα για να τους ζήσουν ξανά σε ώρα ανάγκης. Ο τόπος της ψυχολογικής ασφάλειάς τους. Το δυνητικό τους καταφύγιο.

Αυτά τα χωράφια επιχειρούν τώρα να τα δημεύσουν μέσω της φορολογίας, μολονότι κάτι τέτοιο είναι προδήλως αντισυνταγματικό. Το άρθρο 17 του Συντάγματος λέει: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους και κανένας δεν την στερείται παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια ύστερα από αποζημίωση…». Δεν λέει ύστερα από δήμευση μέσω φορολογίας! Πώς το κρίνει κανείς αυτό, δεδομένου ότι το Κράτος ούτε έσοδα δεν θα μπορέσει να εισπράξει από τη φορολογία αυτή; Σημειώνεται εν παρόδω ότι πουθενά στην Ευρώπη ή στον ελεύθερο δημοκρατικό κόσμο δεν φορολογείται γη ή άλλη ακίνητη περιουσία που δεν αποφέρει εισόδημα. Το εισόδημα πάντα φορολογείται. Τότε γιατί το κάνουν; Απλά, για να αποκόψουν τους Έλληνες από τις ρίζες τους. Ώστε ο άνεμος του πειράματος της παγκοσμιοποίησης να τους πάρει και να τους σηκώσει και να τους διώξει μακρυά. Και να μείνει έτσι μια χώρα ακατοίκητη. Ή κατοικούμενη από ξένους και μετανάστες αλλόφυλους – απολογούμαι γιατί είμαι τόσο «βλάσφημος» και μιλώ τη γλώσσα του μη πολιτικώς ορθού – ή από κοσμοπολίτες, νεοείσακτους καταληψίες μέσω funds! Έχει λεχθεί μέσα στη θύελλα μια φράση. Πολύ αληθινή. Σαν αίμα.

«Εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.
Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη,
δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε».

Ας εννοήσουν οι κυβερνώντες – εάν μπορούν – το νόημα και τις αλήθειες των παραπάνω σκέψεων. Η διαδικασία φορολόγησης των χωραφιών μας και της κατ’ ακολουθίαν τελικής πτωχοποίησης, ακόμη και της μετάλλαξής μας σε ακτήμονες και σε ανέστιους-αστέγους, θα μπορούσε να περάσει όπως έχει προ αιώνων (όχι σήμερα) περάσει στους «πολίτες» της Ευρώπης ή όπως είχε περάσει στους «πολίτες» του υπαρκτού σοσιαλισμού, αν δεν είχαμε μάθει εμείς να ζούμε με όσια και ιερά. Αν δεν είχαμε το δικό μας εικονοστάσι (αξιών και συμβόλων) εκεί, στο χωράφι του χωριού μας, συνυπάρχον με την ίδια την ύπαρξή μας ως λαού. Λαός σημαίνει, ας λεχθεί στο σημείο αυτό, βραχάνθρωπος, δηλαδή αυτοφυής, αυτόχθων πολίτης. Τώρα, και πάντοτε όσο υπάρχουν ακόμη Έλληνες, η φορολόγηση-δήμευση των χωραφιών μας δεν περνάει. Ας το καταλάβουν καλά! Όσο γίνεται πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά. Για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή!

Απάντηση :

1) Να προσέχουν μη στενοχωρήσουν τους δανειστές μας και θυμώσουν.

2) Δηλαδή, αν δεν είναι οριζόντια τα πρόσθετα μέτρα (για μισθούς και συντάξεις) και είναι κάθετα (για "κούρεμα" καταθέσεων και για δημεύσεις περιουσιών), θα είναι καλά;

3) Ηθικόν επιμύθιον: "Μπορούμε να παίζουμε με τις λέξεις όσο θέλουμε, με τους ηλίθιους που κυβερνάμε και με τον πόνο τους". Αίσχος!

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Προσφάτως (Αύγουστος 2013) κυκλοφόρησε το νέο σύγγραμμα του αγαπητού μας κ. Βύρωνα Πολύδωρα, για το πνευματικό έργο του οποίου και άλλοτε έχουμε γράψει. Τίτλος του νέου του πονήματος: «Ποια Ευρώπη;» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Α.Α. Λιβάνη». Το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, σε συζήτηση που είχε ο γράφων με τον καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη, αναφερθήκαμε στην κατάντια του σημερινού κοινοβουλίου. Με μερικές εξαιρέσεις! Όπως η λαμπρή εξαίρεση του Πολιτικού Ανδρός, του Πνευματικού Στοχαστή Βύρωνος Πολύδωρα, για το πρόσωπο του οποίου σε ένα πράγμα συμφωνήσαμε απολύτως εμείς και ο καθηγητής Κιτσίκης: ότι είναι εντελώς «μικρή» η σημερινή βουλή των Ελλήνων για να χωρέσει το διαμέτρημα και μόνο ενός Πολύδωρα!!!
Με τα ως άνω δεν κάνουμε κολακεία. Ουδέποτε ζητήσαμε τίποτε και από κανέναν. Δεν νιώσαμε ποτέ την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Και γι’ αυτό πορεύθηκε ο συγγράφων αυτές τις γραμμές πάντοτε ελεύθερα, σημειώνοντας ανεπηρέαστα τα καλά και τα στραβά της ελληνικής και της διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας! Χωρίς φόβο, αλλά (σίγουρα) με πάθος... Ο Βύρων Πολύδωρας λοιπόν γρήγορα υπέπεσε στην αντίληψή μας ως μία λαμπρή εξαίρεση που επιβεβαιώνει όμως τον κανόνα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής μετριότητας.
Το νέο του αυτό έργο είναι πολύ σημαντικό! Έρχεται σε στιγμές κρίσιμες για την πατρίδα μας. Πραγματεύεται δε, μέσα σε συνθήκες κρίσης, την Ευρώπη και τη θέση της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη. Κυρίως το κεντρικό ερώτημα (που και εμείς έχουμε πολλάκις απευθύνει στον «θεό» Άνεμο): ποια Ευρώπη;
Γράφει π.χ. πολύ εύστοχα στην εισαγωγή του εξαιρετικού όντως έργου του ο Πολύδωρας:
«Εγώ υπήρξα, οφείλω να ομολογήσω, για πολλά χρόνια φανατικός Ευρωπαϊστής. Είχα οδηγηθεί σ’ αυτήν τη θέση από δρόμους ευθείς και φωτεινούς. Που ξεκινούσαν από τον Παρθενώνα των Αθηνών, από το Καπιτώλιο της αρχαίας Ρώμης και από τα Ιεροσόλυμα, τον τόπο της σταύρωσης και ανάστασης του Χριστού. Θεωρούσα ότι αυτοί οι φωτεινοί δρόμοι συνέκλιναν και αμαλγαματοποιούντο στην ιδέα της Ευρώπης και ότι το αποτέλεσμα θα ήταν για τον Έλληνα της περιπέτειας, της ανασφάλειας και της συνεχούς προφυλακής στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών ένα υπήνεμο λιμάνι, ένα καταφύγιο ασφαλές, μια καινούρια Ιθάκη. Η συνωνυμία της Ευρώπης (ΕΟΚ) με τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, τότε, στα μεταπολεμικά χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, και η ταύτισή της με τον Βορειοατλαντισμό και τη Δύση, σε καθαρά πολιτικούς και όχι στενά γεωγραφικούς όρους, έκαναν την ιδέα σχεδόν ονειρική»...
Πράγματι, τα όσα αναγράφει ο Βύρων Πολύδωρας ως άνω υπήρξαν οι κεντρικοί άξονες της φιλοευρωπαϊκής σκέψης για κάθε λογικό και σοβαρό Έλληνα δημοκράτη και πατριώτη επί σειρά ετών. Και γι’ αυτό και η αποδοχή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας μας από την ευρεία μάζα του ελληνικού λαού. Το όνειρο όμως αυτό διαψεύστηκε (όπως έχουμε σημειώσει και εμείς σε πλείστα κείμενά μας)... Γράφει λοιπόν λίγο πιο κάτω ο σύγχρονος πολιτικός στοχαστής:
«Αυτή ήταν η ρητορική της ένταξης. Σε λίγο καιρό όμως μετά την ένταξη οι λόγοι και οι συνηγορητικές ρητορικές που μόλις αναφέραμε έγιναν «έπεα πτερόεντα». Οι ελπίδες φρούδες και τα όνειρα απατηλά»...
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα όσα αναφέρει ο Βύρων Πολύδωρας στον επίλογο της νέας αυτής εργασίας του, τα οποία και ταυτίζονται πλήρως και με τις δικές μας τοποθετήσεις σε μία σειρά σχετικών αναλύσεων που δημοσιεύσαμε κατά καιρούς στη φιλόξενη «Ε.Ω.»:
«Και ενώ η ανθρωπότητα, δηλαδή ο οικονομικός ρυθμός σε παγκόσμια κλίμακα, προσπαθούσε να σταθεροποιήσει τον βηματισμό της στα πρώτα 30 χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βοηθούντος και του διπολισμού του Ψυχρού Πολέμου, μοιράζοντας τις «δόσεις» μεταξύ φιλελευθερισμού και κρατικού παρεμβατισμού, ήρθε το 1980 ο Μίλτον Φρήντμαν με τα «Chicago Boys» και με το βιβλίο του Free to Choose (Ελεύθερος να Επιλέγεις) να ταράξει τα νερά, κατεβάζοντας ως άλλος Μωϋσής από το όρος «Σινά» του Σικάγου αυτή τη φορά άλλες δύο πλάκες με νέες, φρέσκιες εντολές για τη φιλελεύθερη οικονομία! Αλλά και ο πολύς Φρήντμαν είχε χάσει τον καιρό. Εξεθείαζε το laissez-faire όπως τον 18ο αιώνα ο Άνταμ Σμιθ, αλλά τότε (1980) ήταν το τέλος του 20ού αιώνα. Πολλά είχαν αλλάξει. Η ακεραιότητα του νόμου «προσφοράς και ζήτησης» είχε κλονισθεί σε σχέση με τις μέρες που τον διαχειρίζονταν μικρέμποροι βιοπαλαιστές. (Έχω υπάρξει «μπακαλόγατος» στην οικογενειακή μας επιχείρηση και γνωρίζω και τη λειτουργία και την αξία αυτού του νόμου όταν λειτουργεί καθαρά και ανόθευτα).
Έτσι η διδασκαλία του Φρήντμαν, που ονομάσθηκε «νεοφιλελευθερισμός», χτυπούσε και δικαίως το μεγάλο κράτος Σοβιετικού τύπου, που πέθαινε ούτως ή άλλως, επετίθετο κατά του κράτους-επιχειρηματία, κατά των δυναστικών συνδικάτων και κατά της βαρειάς φορολογίας που συνυπέφεραν αλόγιστες κρατικές δαπάνες. Έχανε όμως από το οπτικό του πεδίο ο Φρήντμαν κάποιες νέες πραγματικότητες ή υποτιμούσε σκόπιμα την επικινδυνότητά τους».
Και προειδοποιεί ο Βύρων Πολύδωρας, πολύ εύστοχα, για τον «νέο άνθρωπο» που κατασκευάζει η Νέα (εφιαλτική) Εποχή, εκδηλώνοντας παράλληλα την αγωνία της ψυχής του για τα επερχόμενα:
«Ο άνθρωπος θα είναι ολότελα «νέος». Αφιερωμένος στην τεμπελιά (leisure) και στον στοχασμό. Απαλλαγμένος από την αγωνία της προσπάθειας για δημιουργία! Θα είναι λίγο δύσκολο να απαλλαγεί από τις συνήθειες του παλιού ανθρώπου, από τα παλιά «χούγια», αλλά θα το προσπαθήσουν. Νεοφιλελεύθερες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις το επιχειρούν ήδη μέσω ειδικών προγραμμάτων φιλανθρωπίας, με το αζημίωτο φυσικά! Εκεί φθάσαμε. Δεν είναι εικόνες του μέλλοντος! Είναι του παρόντος. Όχι με αποσπασματικές λεπτομέρειες του πίνακα. Αλλά με όλη την εικόνα καθαρή. Δεν έχει κάποιος, που δεν τη βλέπει, πρόβλημα οράσεως. Έχει μάλλον πρόβλημα θελήσεως. Είναι μπροστά του και δεν θέλει να τη δει. Είναι μπροστά του σαν πίνακας της Κόλασης του Δάντη. Κλείνει τα μάτια του γιατί φοβάται. Τους πάντες και τα πάντα. Προπαντός τους «σωτήρες» του. Και εγώ του λέω: Να μη φοβάται. Να έχει πίστη στον Θεό. Και στον εαυτό του. Για να μείνει άνθρωπος. Έλληνας. Και όχι ένας υπόδουλος μεταλλαγμένος, ψηφιακός άνθρωπος. Ένα ον της παγκοσμιοποίησης με bar-code. Όχι, χίλιες φορές όχι»!
Συγχαίρουμε τον συγγραφέα και πνευματικό δημιουργό Βύρωνα Πολύδωρα για το καινούριο του αυτό έργο, που είναι παράλληλα και μία κραυγή αγωνίας του σύγχρονου ελληνισμού και ανθρωπισμού εν όψει των επερχομένων δραματικών εξελίξεων! Και τον ευχαριστούμε για την αποστολή στον γράφοντα ενός αντιτύπου από το νέο του αυτό θαυμάσιο έργο!...

Αξιοτ. Κύριον
Παντελή Καψή
Υφυπουργό
Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης

Κύριε Υπουργέ,
Ήθελα να σας παρακαλέσω - υπομνήσω να μην παραλείψετε, τώρα με την ανασύνταξη της ΕΡΤ, να επαναλειτουργήσετε το 3ο Πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας. Παρέλκει νομίζω η ανάπτυξη της σχετικής επιχειρηματολογίας. Εν υποσημειώσει ας λεχθεί, πως είχα - έχω (όχι μόνον εγώ) το 3ο Πρόγραμμα ως αναγκαίο βοήθημα γραφής και ανάγνωσης.–

Αξιοτ. Κύριον
Παύλο Σούρλα
Καθηγητή Παν/μίου
Πρόεδρο της ΕΕ του Ιδρύματος της Βουλής

Κύριε Πρόεδρε
Στην μόνη και τελευταία σύσκεψη του Ιδρύματος της Βουλής, στην οποία προσκληθείς μετέσχον, είχα προτείνει: η σήραγγα της Εγνατίας οδού στη Θέση «Δρίσκος» Ιωαννίνων να ονομασθεί «Σήραγγα Λορέντζου Μαβίλη», προς τιμήν του πεσόντος ηρωϊκά εκεί, στις 28 Νοεμβρίου 1912, εθελοντού πολεμιστή και ποιητή και βουλευτού Λορέντζου Μαβίλη. Οι λόγοι αυτής της οφειλόμενης ενέργειας ανεπτύχθησαν επιγραμματικά, καθ’ ότι γνωστοί και αυτονόητοι. Το Ίδρυμα της Βουλής – είχα σημειώσει τότε – λόγω του κύρους του θα ήταν και είναι το κατάλληλο, αν όχι αρμόδιο, όργανο να κινήσει τις απαιτούμενες διαδικασίες, ώστε η εν λόγω πρόταση-ευχή μου να εγένετο πράξη. Εφ’ όσον ενεκρίνετο. Θα ήθελα να με ενημερώσετε σχετικά.–

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στην τηλεόραση τη διαφήμιση – που σημειωτέον αφορά σε γνωστό εκπαιδευτικό όμιλο – με τον κ. Αλέξη Κωστάλα στο ρόλο του εκφωνητή - παρουσιαστή να χρησιμοποιεί προστακτική με αύξηση, λέγοντας εμφατικά «Επέλεξέ το» αντί για το σωστό γραμματικά «Επίλεξέ το». Μάλιστα, η απάντηση του εκπαιδευτικού ομίλου σχετικά με την «ανορθογραφία», δηλαδή το γραμματικό λάθος της προστακτικής με αύξηση, λέει πως στον προφορικό λόγο το «επέλεξε» είναι πιο εύηχο, πως η διαφήμιση απευθύνεται στους νέους προσπαθώντας να τους προσεγγίσει λεκτικά, δεδομένου ότι στο ίντερνετ και στις τηλεοράσεις χρησιμοποιείται συχνά, και ότι την προστακτική με αύξηση τη χρησιμοποιεί και ο Καβάφης στο ποίημά του «Επέστρεφε». Άλλο όμως τα κριτήρια για το «εύηχο» και το νεολαιΐστικο και άλλο το πολυσήμαντο «ποιητική αδεία». Ξεχνούν αυτό που έλεγε ο Κοραής: «Η ασυνταξία της γλώσσης συνοδεύει πάντοτε την ασυνταξίαν των εννοιών, διότι όστις συνηθίζει να καταφρονή τους κανόνας της Γραμματικής, γρήγορα θέλει καταφρονήσει και τους κανόνας της Λογικής». Συμπέρασμα: Μην παίζετε κύριοι των διαφημίσεων με τη γλώσσα!

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… Οδ. Ελύτης «Άξιον Εστί».

Δεν είμαι «Ελληναράς». Ούτε εγώ ούτε οι ομοϊδεάτες μου. Απλά, είμαι Έλληνας. Που αγαπά τη γλώσσα του και τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς του. Και που δεν λησμονεί τον ορισμό του έθνους που μας παρέδωσε ο Ηρόδοτος: Το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το «ομότροπον». Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κρατικές οντότητες χωρίς εθνικό υπόβαθρο. Δηλαδή, χωρίς το πνευματικό, ηθικό και πολιτισμικό πλαγκτόν μέσα στο οποίο να ζουν και από το οποίο να τρέφονται. Γνωρίζω ότι άλλα κράτη γεννήθηκαν το 1648 με την συνθήκη της Βεστφαλίας ή άλλα το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης που όριζε τα κράτη της Ευρώπης μετά το Βατερλώ, κατά τον τρόπο που οριοθετούν τα κτήματα ή τα οικόπεδα. Όμως εγώ έχω την τύχη να ανήκω σ΄ένα παλιό-παμπάλαιο έθνος, που μιλάει την ίδια γλώσσα από τον καιρό του Ομήρου μέχρι σήμερα. Και θεωρώ ότι αυτή η βιολογική, ιστορική και πολιτισμική συνέχεια είναι ευλογία και δύναμη αυτού του τόπου και αυτού, του Ελληνικού, λαού. Και όποιοι προσπαθούν να διασπάσουν αυτή τη συνέχεια είναι εχθροί της Ελλάδος, χειρότεροι από τον Ξέρξη που ήρθε να την καταλάβει το 480 π.Χ. ως εκστρατευτής βασιλιάς 1000 φυλών από τα βάθη της Ασίας. Τον νίκησαν οι Έλληνες οι λιγοστοί, στις Θερμοπύλες με τη θυσία των 300 του Λεωνίδα και στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές με τον πολεμικό παιάνα των Σαλαμινομάχων «ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδ΄ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων˙ νυν υπέρ πάντων αγών».

Ακόμη, δεν φοβάμαι τους «τοκογλύφους» εταίρους μας που εισβάλλουν στη ζωή μας με τα μνημόνια και τους τραπεζικούς εκβιασμούς τους, όσο φοβάμαι την σκουριά από την ύπουλη οξείδωση της αφελλήνισης. Και επιχειρείται μια τέτοια αφελλήνιση με χίλιους τρόπους, ύπουλα, ανεπαισθήτως. «Οι διάφοροι φωστήρες βαστάνε από μια πατέντα στα χέρια και μέρα-νύχτα δουλεύουνε για να «συγχρονίσουν» την Ελλάδα, ενώ στ΄αλήθεια σκάβουνε το λάκκο της», μας προειδοποιεί ήδη από το 1951 ο Φώτης Κόντογλου.

Η παραίτηση είναι ο πρώτος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Δεν έχουμε άλλες δυνάμεις. Κινδυνεύουμε από χρεωκοπία. Παραιτούμεθα από τις άλλες «βάρδιες». Δεν φυλάμε. Όλη η προσοχή μας είναι στραμμένη στα «ισοδύναμα μέτρα», στις «οριζόντιες περικοπές», στα «ελλείμματα», στις «δαπάνες», στα «χαράτσια» και στους «φόρους», στην «επιμήκυνση», στο «κούρεμα» και στα άλλα μέτωπα της δύστυχης μοίρας μας. Ναι, έτσι είναι. Έτσι τίθενται οι προτεραιότητες σε όλον τον ιστορικό δρόμο. Πρώτα νικάς στη Σαλαμίνα και ύστερα χτίζεις Παρθενώνες. Αλλά αν στην οικονομική χρεωκοπία προσθέσεις και την πνευματική χρεωκοπία (να αρνηθείς ταυτόχρονα τη γλώσσα σου και την πίστη σου και επιλέξεις τη μαζοποίησή σου) τότε μετά μαθηματικής βεβαιότητος δεν υπάρχει ελπίς. Γιατί παρητήθησαν οι πολεμιστές. Έγιναν ριψάσπιδες και αρνησίδοξοι. Δεν έχουν τα ψυχικά εφόδια να παλέψουν. Ούτε ως καταναλωτικά όντα δεν θα μπορούν οι διαβιούντες –δεν λέω Έλληνες– σ΄αυτόν τον τόπο να επιζήσουν. Η χώρα Ελλάς θα είναι χώρος. Και ο λαός, χωρίς την πνευματική, ηθική και εν τέλει εθνική του ουσία, «καταλυματίας». Που θα περιμένει τον αφέντη που θα του δώσει «περισσότερα» για να τον προσκυνήσει. Αυτή θα είναι η κατάληξη της πνευματικής παραίτησης και χρεωκοπίας. Γι΄αυτό πρέπει να πιάσουμε ξανά το Ησιόδειο άροτρο, να αρματώσουμε ξανά τα τρεχαντήρια μας και να ανοίξουμε ξανά τις φιλοσοφικές μας σχολές και να εξάγουμε γράμματα, προθέσεις και λέξεις και σκέψεις και ηθικά διδάγματα στους άλλους λαούς. Αυτή είναι η συνταγή επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, όπως μας διδάσκει η Ιστορία.

Θυμίζω πως ο Κικέρων γύρω στο 70 π.Χ. εισήγαγε στη λατινική γλώσσα, η οποία είχε εν πολλοίς διαμορφωθεί από το λεγόμενο Χαλκιδικό ή Κυμιώτικο αλφάβητο, περισσότερες από 2000 λέξεις Ελληνικές καθώς και τη χρήση των προθέσεων. Με αυτές τις ιστορικές αποδείξεις καταφαίνεται πως μία είναι η μητέρα των Ευρωπαϊκών γλωσσών. Η Ελληνική. Θα ήταν χρήσιμο να ρίξει κανείς μια ματιά στο «ευαγγέλιο» της Γερμανικής ή και παγκόσμιας λογοτεχνίας, στον Φάουστ του Γκαίτε. Θα εύρισκε εκεί πως ο κατάλογος των ονομάτων θεών, ηρώων, τόπων και ανθρώπων, των πραγμάτων και ιδεών από τα Ελληνικά που χρησιμοποιεί ο Γκαίτε όχι απλώς ως εκφραστικά μέσα αλλά ως δομικά στοιχεία του αριστουργήματός του, είναι τόσο μακρύς όσο και ποιοτικός, ώστε να υποθέσει ότι χωρίς αυτή τη φλέβα χρυσού δεν θα μπορούσε να συνθέσει τον Φάουστ. Γι΄αυτό βροντοφώναξα από την στιγμή που είδα το εξώφυλλο του Focus με την Αφροδίτη της Μήλου (με τη βαρβαρικής εμπνεύσεως βλάσφημη χειρονομία τους), «δώστε μου πίσω τις λέξεις μου». Κλείνω αυτό το βιαστικό σημείωμα με μια αποστροφή του Κορνήλιου Καστοριάδη. «Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού».

Το «μονοτονικό», η «κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών», η «αναγκαστική με εγκύκλιο δημοτική» και τώρα η κατάργηση των φωνηέντων με προσθήκη ηχητικών φαινομένων και ανύπαρκτων συμφώνων είναι βάναυσα χτυπήματα κατά της γλώσσας και κατ΄ επέκταση κατά της εθνικής υπόστασης. Με επιστημονοφανή «θεραπευτική» υπεροψία! Όμως, αντέχουμε. Αντιστεκόμαστε. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε Έλληνες. Υστερόγραφο: Ούτε ο Ελύτης ούτε ο Σεφέρης, οι δάσκαλοί μας, ήσαν γλωσσολόγοι.

Ας μας πουν όλοι όσοι με λοιδορούν και με καθυβρίζουν επειδή αγωνίζομαι για την προάσπιση της Ελληνικής γλώσσας και συγκεκριμένα να μην περάσει η λεγόμενη φωνητική γραφή και το λατινικό αλφάβητο (διότι αυτό είναι το θέμα). Εκείνοι δηλαδή οι 140 γλωσσολόγοι, και ακόμη ο κ. Π. Μπουκάλας, ο κ. Στ. Κασιμάτης, ο κ. Π. Μανδραβέλης (αλήθεια, τι έπαθε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ;) ποια θέση παίρνουν; Είναι υπέρ ή κατά της φωνητικής γραφής και του λατινικού αλφαβήτου (προοίμιο των οποίων είναι οι σχετικές απόψεις της διαβόητης Γραμματικής); Αυτό θα ηρεμούσε τα πνεύματα και θα έφερνε την ειρήνη, κάνοντας τα «τύμπανα πολέμου» που εγώ έκρουσα να σιγήσουν! Αν τολμούν ας μιλήσουν και ας μας πουν ότι ποτέ δεν τους πέρασε από τον νου να αλλοιώσουν την Ελληνική γλώσσα με φωνητική γραφή και λατινικό αλφάβητο. Τότε θα τους ζητήσω συγγνώμη ή θα πω ότι βλέπω εφιάλτες (που δεν υπάρχουν) και ότι αδικώ τους υπέρμαχους Ελληνολάτρες και τους σύγχρονους γλωσσαμύντορες!!!

Υστερόγραφο: Στοιχηματίζω ότι, με χίλιες προφάσεις ή και χωρίς προφάσεις, δεν θα απαντήσουν στην πρόκλησή μας.

ΒΥΡΩΝ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΝΔ/ Β’ ΑΘΗΝΩΝ

Μετά λύπης μου, όπως διαβάζω στις εφημερίδες «Δημοκρατία», «Ελεύθερο Τύπο», «Αδέσμευτο Τύπο», «Εστία», «Βραδυνή», «Έθνος» και «Νέα» πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου. Η διάλυση της γραμματικής και της γλώσσας γίνεται με… «επιστημονική» υποστήριξη βαρέος πυροβολικού 140 πανεπιστημιακών! Δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι «προμελέτη». Μας λέγουν με πρωτοφανή οίηση: «Πώς τολμάτε, εσείς οι μη λέκτορες, οι μη ειδικοί, οι μη γλωσσολόγοι, οι αγράμματοι, μ’ ένα λόγο να αντιστέκεσθε;». Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!

Ο νέος Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης ανέλαβε σήμερα τα καθήκοντα του. Κατά την τελετή παράδοσης παραλαβής, ο Πρόεδρος της Βουλής καθώς και ο απερχόμενος Πρόεδρος κ. Βύρων Πολύδωραςπροέβησαν στις ακόλουθες δηλώσεις:

Ευάγγελος Μεϊμαράκης:
«Η νέα Βουλή καλείται να είναι κλειδί στις εξελίξεις. Να είναι ο χώρος και ο ναός του διαλόγου».

Ευάγγελος Μεϊμαράκης: «Θέλω να σας ευχαριστήσω, κύριε Πρόεδρε, για την τιμή που μου κάνετε. Είναι για εμένα τιμή να διαδέχομαι εσάς, το Βύρωνα Πολύδωρα, τον άνθρωπο με τον οποίο συνυπήρξαμε, αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια, πάντα με καλή διάθεση, με ήθος για τις ίδιες αρχές, για τις ίδιες αξίες. Σε δύσκολες εποχές, μέσα στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.

Τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Αφενός γιατί διαδέχομαι εσάς, αφετέρου διότι η εκλογή μου ως νέου Προέδρου της Βουλής, αποτελεί για εμένα μεγάλη τιμή και μεγάλη πρόκληση, αλλά και μεγάλο στοίχημα.

Ξέρετε ότι πάντα σας συμβουλευόμουν και πάντα αναζητούσα τη γνώμη σας καθ’ όλη την κοινή μας πορεία. Θα εξακολουθήσω να το κάνω όχι μόνο γιατί σέβομαι τον κύριο Βύρωνα Πολύδωρα ως Πρόεδρο της Βουλής, αλλά γιατί σέβομαι τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένεια του, έχουν τιμήσει τη δημόσια ζωή του τόπου. Η συμβολή σας θα είναι πάντα χρήσιμη και ιδιαίτερα εποικοδομητική για εμένα. Θέλω να γνωρίζετε πως θα προσπαθήσω να έχουμε με εσάς, όπως και με τους άλλους Προέδρους της Βουλής, μια τακτική συνεργασία. Θα είναι χρήσιμη η γνώμη σας για όλα τα δύσκολα προβλήματα.

Έχω συναίσθηση του έργου που αναλαμβάνω σε αυτή την περίοδο. Νομίζω ότι όλοι οι συνάδελφοι έχουμε συναίσθηση. Γνωρίζουμε ότι πρέπει, χωρίς να δημιουργήσουμε πρόβλημα στο λειτούργημα του Βουλευτού, να προβούμε στις αναγκαίες περικοπές που απαιτούνται, λόγω της σημερινής οικονομικής κατάστασης, προκειμένου να αποδείξουμε στον ελληνικό λαό ότι πράγματι τον υπηρετούμε και βιώνουμε τα δικά του προβλήματα.

Με αυτές τις σκέψεις πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να πορευτούμε σε μια Βουλή που καλείται και εκ των συνθηκών, να είναι κλειδί στις εξελίξεις. Να είναι ο χώρος, ο ναός του διαλόγου. Χωρίς ακραίες εκφράσεις, χωρίς ακραίες συμπεριφορές, χωρίς συνθήματα, αλλά με επιχειρήματα και με ήθος θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες έτσι ώστε η Κυβέρνηση να πετύχει και η Ελλάδα να βγει από την κρίση.
Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε».

Β. Πολύδωρας:
«Η κρίση προϋποθέτει φαντασία για τις λύσεις και δύο πράγματα: Ευρώπη και εθνική συνοχή»

Βύρων Πολύδωρας: «Κύριε Πρόεδρε έχω την τιμή να σας δέχομαι και να σας καλωσορίζω ως νέο Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων. Σας υποδέχομαι ως ο εκλεγμένος Πρόεδρος της ΙΔ’ Συνόδου της Βουλής, επίσης ως εκλεγμένος Αντιπρόεδρος της προηγούμενης Βουλής και ως συνάδελφος σας στη Β’ Αθηνών, αρχαιότερος ημών με 31 και πλέον χρόνια συνεχούς βουλευτικής εκλογής και θητείας. Με την υποδοχή που σας κάνω χαιρετίζω και την λαμπρή συναδελφική συνεργασία που είχαμε σε όλη μας την πορεία. Ενθυμούμαι και συναισθηματικά ότι υπήρξατε σύμβουλος του αδερφού μου του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου, του Σωτήρη Πολύδωρα. Έτσι μπορώ να επαληθεύσω ότι τιμήσατε όλα τα αξιώματα από τα οποία περάσατε και τώρα στο καταλυτικό και κορυφαίο του Προέδρου της Βουλής. Διατηρώ ακέραιες τις ελπίδες ότι θα αντεπεξέλθετε εις το ακέραιο.

Συμφωνώ με την περιγραφή των προγραμματικών δηλώσεων του Προέδρου της Βουλής που διατυπώσατε στην Ολομέλεια και στη δική μου συναινετική γραφή σας λέω να έχετε τη βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι διαχειρίζεστε ένα ιστορικό γεγονός το οποίο έχει ίση ηλικία με την ηλικία του νέου ελληνικού Κράτους, των 190 ετών. Η Βουλή των Ελλήνων, τον οργανισμό ή το πολιτικό όργανο που κατάγεται από τις Εθνοσυνελεύσεις του 1821, περνάει τις κρίσεις όλου του πολιτικού βίου και καταλήγει στην ήρεμη περίοδο- όσο και προβληματική, από την αυστηρή και ανελαστική κριτική που μπορεί κανείς να ασκήσει- του μεταπολιτευτικού ειρηνικού και ήρεμου βίου.

Τώρα, όπως είπατε, αντιμετωπίζουμε την κρίση. Η κρίση προϋποθέτει φαντασία για τις λύσεις και δύο πράγματα: να είμαστε στέρεοι στη στοχοθεσία, στους στόχους, δηλαδή να παραμείνουμε στην Ευρώπη, να μη μείνουμε απομονωμένοι, να έχουμε ερείσματα και στο εσωτερικό εθνική συνοχή. Θα το φροντίσετε θα τα υπηρετήσουμε, θα τα λειτουργήσουμε, κι εγώ είμαι στη διάθεση σας ως συμπαραστάτης σας.

Σας καλωσορίζω κύριε Πρόεδρε».

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Γ. Πολύδωρας προέβη στην ακόλουθη δήλωση για την απώλεια του πρώην υπουργού Κωνσταντίνου Τριαρίδη:

«Εκφράζω τα βαθύτατα συλλυπητήριά μου για τον θάνατο του πρώην βουλευτού (ΠΑΣΟΚ) και υπουργού Κωνσταντίνου (Ντίνου) Τριαρίδη. Υπηρέτησε με δημοκρατική συνέπεια τις ιδέες του και τον τόπο του, το Κιλκίς και τη Μακεδονία ευρύτερα. Με ευσυνειδησία ετήρησε τον όρκο του Ιπποκράτους και ετίμησε την Ιατρική επιστήμη. Εκόσμησε τα έδρανα της Βουλής με το ήθος του και την ευπροσηγορία του. Οι οικείοι του και όλοι όσοι τον γνωρίσαμε δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για τον άνθρωπο, επιστήμονα και πολιτικό Ντίνο Τριαρίδη. Για τον πατέρα τους οι τρεις γιοι του, για τον παππού τους τα εγγόνια του, η σύζυγός του, και όλοι οι φίλοι του και συνάδελφοί του».

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας επισκέφθηκε σήμερα στη 11.30 το πρωί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια προκειμένου να του επιδώσει τα επίσημα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012. Προσερχόμενος ο κ. Πολύδωρας στο γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας ανέφερε: «Έχω την τιμή, κύριε Πρόεδρε, να σας γνωστοποιήσω και να σας παραδώσω το σχετικό έγγραφο με τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών, όπως μου τα παρέδωσε ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Μανιτάκης.. Έδωσα τα συγχαρητήριά μου στον κ. Μανιτάκη με την επισήμανση ότι διεξήχθησαν άψογα οι εκλογές. Και τώρα, μαζί με τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων, θέλω να εκφράσω την ευχή μου σ’ εσάς, γιατί είστε συντελεστής συνταγματικός, μακάρι να σχηματιστεί Κυβέρνηση και σήμερα».

«Δεν υπάρχει ‘‘μακάρι’’», υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «είναι κατηγορική προσταγή».

Ο κ. Πολύδωρας εξερχόμενος από το Προεδρικό Μέγαρο, μετά τη συνάντησή του με τον κ. Παπούλια, έκανε την ακόλουθη δήλωση :

«Επισκέφθηκα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του γνωστοποίησα επισήμως τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012, όπως μου τα είχε εγχειρίσει, μου τα είχε γνωστοποιήσει με τη σειρά του, ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Μανιτάκης. Τα αποτελέσματα τα ξέρετε ήδη, αλλά στην επίσημη καταγραφή έχουν ως εξής: Νέα Δημοκρατία: ποσοστό ψήφων 29,66%, 129 έδρες. ΣΥΡΙΖΑ: 26,89%, 71 έδρες. ΠΑΣΟΚ: 12,28%, 33 έδρες. Ανεξάρτητοι Έλληνες: 7,51%, 20 έδρες.

Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή: 6,92%, 18 έδρες. Δημοκρατική Αριστερά: 6,25%, 17 έδρες. ΚΚΕ: 4,50%, 12 έδρες. Μπορεί να υπάρχουν μερικές διαφορές στα δέκατα της μονάδας, που δεν ασκούν επίδραση σε ό,τι αφορά τα ποσοστά και βέβαια δεν έχουμε άλλα κόμματα που να εισέρχονται στη Βουλή. Είναι επτακομματική Βουλή. Θέλω να σημειώσω ότι ευχήθηκα ή παρεκάλεσα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από τη θεσμική μου θέση να έχουμε το ταχύτερο Κυβέρνηση.

Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Δεύτερον, σημειώνω –δεν το εξέθεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας– ότι χρειαζόμαστε μια ισχυρή Κυβέρνηση. Ισχυρή Κυβέρνηση όχι μόνο για την οργάνωση των δυνάμεων μέσα στη Βουλή, στη σχέση κυβερνώσας πλειοψηφίας-αντιπολίτευσης, αλλά κυρίως προς το εξωτερικό.Μία ισχυρή Κυβέρνηση έχει καλύτερες διαπραγματευτικές δυνατότητες και η θητεία της νέας Κυβέρνησης ανοίγει με διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Το τρίτο που λέω από τη θεσμική μου θέση ως Πρόεδρος της Βουλής: Θέλω να παρακαλέσω και να προσκαλέσω όλα τα κόμματα και όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να ασκηθούμε, επιτέλους, στην ανεύρεση και αξιοποίηση των σημείων συμφωνίας, όχι των παραδοσιακών σημείων στα οποία ησκούντο τα κόμματα σε άλλους καιρούς, δηλαδή των σημείων της διαφωνίας. Τώρα είναι καιρός και ν’ ανακαλύπτουμε και ν’ αξιοποιούμε τα σημεία της συμφωνίας».

Συνάντηση Προέδρου της Βουλής με τον Υπουργό Εσωτερικών

Στις 10 το πρωί τον Πρόεδρο της Βουλής επισκέφθηκε ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Αντώνης Μανιτάκης προκειμένου να του παραδώσει τα επίσημα αποτελέσματα. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης διημείφθη ο εξής διάλογος:

- Αντώνης Μανιτάκης: Κύριε Πρόεδρε, ήρθα να σας εγχειρίσω τα τελικά αποτελέσματα. Απομένει ένα μηδαμινό ποσοστό που δεν θα επηρεάσει το αποτέλεσμα και την κατανομή των εδρών.

- Βύρων Πολύδωρας: Θέλω να σας συγχαρώ γιατί ως υπουργείο Εσωτερικών κάνατε άψογη διεξαγωγή εκλογών και αυτό αποτελεί κοινή πεποίθηση. Ως θεσμικός παρατηρητής το έβλεπα και το χαιρόμουν. Γιατί, εκτός από την προσωπική σας εγγύηση, μια άλλη διαφαινόμενη πληροφορία προς το λαό είναι ότι το κράτος λειτουργεί και αυτό δεν είναι πλεονασμός τούτη την ώρα. Γι’ αυτό το υπογραμμίζω.

-Αντώνης Μανιτάκης: Εύχομαι να σχηματιστεί το συντομότερο δυνατό Κυβέρνηση που θα έχει ισχυρή κοινοβουλευτική στήριξη για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας και για να αποδείξουμε ότι δεν εξακολουθεί να διασφαλίζεται μόνο η συνέχεια του κράτους, αλλά ότι έχουμε ένα δημοκρατικό πολίτευμα με μια σταθερή κοινοβουλευτική Κυβέρνηση.

-Βύρων Πολύδωρας: Εκτιμώ πολύ την επιστημονική σας σκέψη και όταν η επιστημονική σκέψη γίνεται πολιτική διατύπωση παίρνει ιδιαίτερη αξία. Διανθίζοντας τον δικό πυρήνα σκέψεως, η ισχυρή κυβέρνηση τώρα δεν είναι μόνο για τα εσωτερικά, είναι κυρίως για την ισχυρή και πιο καλή διαπραγμάτευση. Τη χρειαζόμαστε την ισχυρή κυβέρνηση.

-Αντώνης Μανιτάκης: Σας εύχομαι κουράγιο και κάθε επιτυχία.

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας προέβη στην ακόλουθη δήλωση για την απώλεια του Αλέξη Δημαρά :

«Με λύπη πληροφορήθηκα το θάνατο του Αλέξη Δημαρά «σκαπανέα» της σύγχρονης Ελληνικής Εκπαίδευσης. Ενεργός και παρών μέχρι την τελευταία στιγμή ο Αλέξης Δημαράς υπήρξε υπόδειγμα διανοητή και πολίτη. Από την εποχή του Γεωργίου Παπανδρέου μέχρι πρόσφατα ως διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής ο Αλέξης Δημαράς συνέβαλλε τα μέγιστα για την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας στη χώρα μας και την ανύψωση του κύρους και της παρουσίας των εκπαιδευτικών μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή και βαθιά μου συλλυπητήρια».

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας επισκέφτηκε σήμερα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Αμέσως μετά τη συνάντηση έγιναν οι ακόλουθες δηλώσεις:

Πρόεδρος της Βουλής: Επισκέφτηκα τον Μακαριότατο, υπέβαλα τα σέβη μου και ζήτησα την ευλογία του. Μπορεί δημοσιογραφικά να χαρακτηρίζεται εθιμοτυπική η επίσκεψη, αλλά είχα την ευκαιρία να δηλώσω στον Μακαριότατο την πίστη μου ως Προέδρου της Βουλής και ως πολιτικού, καθώς και το όραμα μου για μια συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος. Συνεργασία όπως είναι φυσικό και στα δογματικά και μεταφυσικά θέματα, αλλά και στην διαχείριση των κοινών ενδιαφερόντων. Στα κοινά ενδιαφέροντα ασφαλώς και βλέπουμε την Εκκλησία να έχει τον Αποστολικό της ρόλο, όπως λέει το Σύνταγμα, για την εμπέδωση της εθνικής πεποιθήσεως και της εθνικής αυτοπεποίθησης και εξεδήλωσα τη δημόσια ομολογία πίστεως. Αυτό που πράττω μας το ζήτησε, το παρήγγειλε ο Χριστός μας και αυτοί είμαστε. Έλληνες, Χριστιανοί, προοδευτικοί μέσα στην Ευρώπη και διά της προσευχής θα περάσουμε την κρίση. Με την ευκαιρία συνεχάρην και ευχαρίστησα τον Αρχιεπίσκοπο για τη σοβαρή παρέμβαση – συμβολή, ποιμαντικά αλλά και ουσιαστικά, τώρα στο κοινωνικό έργο, στην παροχή αρωγής και βοήθειας προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Το εκτιμώ και ως πρόεδρος της Βουλής και ως Έλληνας χριστιανός απόλυτα και τον ευχαρίστησα».

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος: «Θα ήθελα με τη σειρά μου να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Πολύδωρα που ήταν κοντά μας σήμερα. Κι όπως ο ίδιος είπε, δεν ήταν απλώς μια εθιμοτυπική επίσκεψη, ήταν μια επίσκεψη που είχε και ουσιαστικό σκοπό. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και όποτε συναντιόμαστε έχουμε πολλά να πούμε. Ήδη, ο ίδιος περιέγραψε που περιεστράφη η συζήτηση. Εγώ θα ήθελα να πω σήμερα, σε αυτές τις δύσκολες ώρες, όπως τον διαβεβαίωσα και στη συζήτηση μας, ότι η Εκκλησία ήταν πάντα με τον λαό, είναι με το λαό και θα είναι με το λαό, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες».

«Παναγιώτατε,
Επί τη ευκαιρία της ονομαστικής Σας εορτής, παρακαλώ όπως δεχθείτε τις πλέον θερμές και εκ βάθους καρδίας ευχές μου για προσωπική Σας υγεία και μακροημέρευση.

Εύχομαι, όπως η Χάρις του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού Σας χαρίζει πλούσια την ευλογία και Σας ενδυναμώνει εις το Έργον Σας προς δόξαν της Μεγάλης Αυτού Εκκλησίας, του Γένους ημών και πάντων των Ορθοδόξων.

Σεις κρατείτε, ή μάλλον είσθε ο ίδιος ο τηλαυγής Φάρος της Ορθοδοξίας.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού
εκζητών την ευλογίαν Σας

ΒΥΡΩΝ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ»

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Γ. Πολύδωρας προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Η βάναυση συμπεριφορά του πρώην και υποψηφίου βουλευτού της «Χρυσής Αυγής» Ηλία Κασιδιάρη έναντι των δύο κυριών, επίσης πρώην και υποψηφίων βουλευτών, της Ρένας Δούρου (ΣΥΡΙΖΑ) και της Λιάνας Κανέλλη (ΚΚΕ), σήμερα το πρωΐ στο στούντιο του ΑΝΤ1 στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, είναι επιεικώς απαράδεκτη και καταδικαστέα, προσβάλλει ευθέως τα κοινωνικά και κοινοβουλευτικά ήθη και θέσμια και εκθέτει διεθνώς τη Χώρα.

Η βία δεν έχει θέση στη Δημοκρατία. Δεν είναι τρόπος διαλόγου, ούτε μέσον πολιτικής συμπεριφοράς. Είναι το απόστημα μιας φασιστοειδούς λογικής που πρέπει να εκλείψει οριστικά και τελεσίδικα.

Πρέπει ως Πολιτεία και ως Κοινωνία να αγρυπνούμε και να πράττουμε ανάλογα, για τη διασφάλιση του πολιτικού μας πολιτισμού και της κοινωνικής ειρήνης».

Τα συλλυπητήριά του για την απώλεια ανθρώπινων ζωών και τις καταστροφές που προκάλεσε ο εγκέλαδος στην περιοχή Emilia-Romagna της Ιταλίας εξέφρασε με επιστολές του στους Προέδρους της Γερουσίας και της Βουλής της Ιταλικής Δημοκρατίας, κ. Renato Giuseppe Schifani και κ. Gianfranco Fini, ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας.

Απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Ιταλικής Γερουσίας κ. Schifani, ο Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου κ. Πολύδωρας αναφέρει: «Με λύπη πληροφορήθηκα τα νέα για τους επανειλημμένους καταστροφικούς σεισμούς που έπληξαν τη φίλη Ιταλία, προκαλώντας δυστυχώς απώλεια πολλών σ υνανθρώπων μας αλλά και μεγάλες υλικές ζημίες σε μία περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη οικονομικά.

Θα ήθελα να σας εκφράσω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου για τα τραγικά αυτά γεγονότα και να σας παρακαλέσω να μεταφέρετε στις οικογένειες των θυμάτων τη λύπη μου και την προσευχή μου για την εξ Ύψους παρηγορία. Σας μεταφέρω τα αισθήματα αλληλεγγύης του Ελληνικού λαού και δράττομαι της ευκαιρίας για να σας εκφράσω τη διαβεβαίωση της υψηλής εκτιμήσεώς μου».

Στην επιστολή του, εξάλλου, προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας κ. Fini, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής κ. Πολύδωρας αναφέρει: «Υποφέρουμε μαζί σας και συμμεριζόμαστε τα δεινά που προκάλεσε ο καταστρεπτικός σεισμός που έπληξε τη γείτονα και φίλη χώρα Ιταλία και την ιδιαίτερη πατρίδα σας Εμίλια-Ρομάνια ειδικότερα. Μεγάλη η συμπόνια μας κυρίως για τα ανθρώπινα θύματα και ξεχωριστή η κατανόησή μας για τις μεγάλες υλικές ζημιές σε μια κρίσιμη οικονομικά στιγμή για όλους μας εδώ στον Ευρωπαϊκό Νότο. Ο Ελληνικός λαός, με την εμπειρία σεισμικών καταστροφών του παρελθόντος στον τόπο μας, παρακολουθεί με ιδιαίτερη ευαισθησία τις τραγικές συνέπειες και συμπαρίσταται στο δράμα του φίλου Ιταλικού λαού.

Παρακαλώ δεχθείτε τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου για την απώλεια πολλών συμπατριωτών σας και μεταφέρετε στις οικογένειες των θυμάτων την αμέριστη συμπαράσταση του Ελληνικού λαού». Ευχόμενος ταχεία ανακούφιση των πληγέντων και ανασυγκρότηση των καταστραφεισών περιοχών, παρακαλώ δεχθείτε, αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, τη διαβεβαίωση της υψηλής εκτιμήσεώς μου».

«Ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και ως παλαιός φίλος της Αργολίδας, συγχαίρω την ομάδα χειροσφαίρισης «Διομήδης Άργους» για την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού επάθλου, που είναι προϊόν προσπάθειας, ομαδικότητας και αυτοπεποίθησης. Με αυτά τα στοιχεία οι αθλητές μας, προσφέρουν σε εμάς όλους δίδαγμα συμπεριφοράς!».

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας ήταν το τιμώμενο πρόσωπο στην τελετή που πραγματοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Ειδικών Δυνάμεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στο Ηρώο των Λ.Ο.Κ. στο Καβούρι Βουλιαγμένης. Ο κ. Β. Πολύδωρας, μετά το Ετήσιο Μνημόσυνο για τους πεσόντες Καταδρομείς και Ιερολοχίτες που έχασαν τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος (89 αξιωματικοί και 611 οπλίτες), κατέθεσε στο Ηρώο στεφάνι εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων.

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας παρέστη στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης τ. Βουλευτών και Ευρωβουλευτών, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Γερουσίας του Κοινοβουλίου.

Στο χαιρετισμό που απηύθυνε ο κ. Πολύδωρας ανέφερε τα ακόλουθα: «Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Βρίσκομαι στη Συνέλευσή σας προκειμένου να εκδηλώσω το σεβασμό μου προς εσάς, την αναγνώρισή μου προς τις προσωπικότητές σας και τη διαδρομή σας. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν, για την κοινωνική οργάνωση και για την κοινωνική συνέχεια, στην ιστορικότητα των πραγμάτων.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει –και περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν τους αρέσει– οι τέως Βουλευτές είναι δρομείς της Ιστορίας. Άλλοι έχουν τερματίσει το δρόμο, άλλοι τον έχουν διακόψει, όμως όλοι είναι δρομείς της Ιστορίας. Και αξιοποιώ μια αποστροφή από την παρέμβαση του κ. Μπουλούκου, που άκουσα, για να τονίσω κι εγώ ότι αυτός ο θεσμός είναι τα τελευταία πολλά χρόνια ανυπεράσπιστος, βαλλόμενος πανταχόθεν – εννοώ η Βουλή, ο Κοινοβουλευτισμός και εσείς ως δρομείς της Ιστορίας, όπως σας χαρακτήρισα. Τίποτα δεν ζει και καμία υπόθεση δεν κερδίζεται ανυπεράσπιστη.

Δεν είναι της παρούσης για μένα, στα πλαίσια του χαιρετισμού που έχω την τιμή να σας απευθύνω, να αναλύσω πώς μπορεί να προσδοθεί στο θεσμό ένα σύστημα και μία μέθοδος υποστηρίξεως της τιμής του, τουλάχιστο. Θέλω όμως να σημειώσω, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ότι αλίμονο σε εκείνες τις ενότητες των εμβίων όντων και των ανθρώπων που σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Εγώ σας βλέπω, έτσι όπως είμαι μυημένος στα ελληνικά γράμματα και εθισμένος σε αυτά, ως σύροντες τον πρώτο χορό των Λακεδαιμονίων, των Σπαρτιατών. «Αμές ποκ' ήμες άλκιμοι νεανίαι». Άλκιμοι είστε τοις πράγμασι, αλλά θέλω να θυμηθούμε τον πρώτο χορό και να πούμε σε εκείνους που είμεθα, ότι ας ψάχνουν το δεύτερο στίχο, «aι δὲ λῇς, πεῖραν λαβέ» και οι τρίτοι τον τρίτο στίχο.

Αυτά δεν είναι για μένα κούφια λόγια. Είναι διδάγματα πείρας ενός δασκάλου λαού, τα οποία εξέπεμψε για την ανθρωπότητα. Δεν πρόκειται να τα αλλάξω με καμία «αμερικανιά» και με κανένα άλλο σύστημα κριτηρίων. Ούτε με εκείνους, οι οποίοι εμπορεύονται την ανανέωση και τη νεότητα. Ούτε με τους άλλους που λένε «λίθον αναθέματος στους πρώτους δρομείς» ή και στους εκλεγμένους. Ναι, υπήρξατε, είσαστε οι εκλεκτοί και οι επίλεκτοι. Και οι εκλεγμένοι. Είσαστε οι αρεστοί, ως εκλεγμένοι, και οι άριστοι στην κοινωνία. Έτσι σας βλέπω και δεν ξέρω πόση αξία έχει να λεχθούν αυτά αφιερωματικά σε εσάς, από τον Πρόεδρο της Βουλής, ο οποίος έχει περιορισμένη θητεία εκ του Συντάγματος, δηλαδή μέχρι την επόμενη Βουλή και την εκλογή Προεδρείου.

Να σας πω μία λεπτομέρεια: Ξέρετε ότι εγώ ήμουν προχθές ο εκ του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής έχων κάποιες αρμοδιότητες τις οποίες ήσκησα. Οι αρμοδιότητες ήταν να ορκίσω τους Βουλευτές και να τους καλέσω την επομένη να εκλέξουν Πρόεδρο και εν συνεχεία Προεδρείο. Ξέρετε τι βλάσφημες λέξεις ηκούσθησαν πριν ασκήσω τις αρμοδιότητές μου; Να μην ορκισθεί η Βουλή. Ηκούσθησαν ή δεν ηκούσθησαν; Να μην εκλεγεί Προεδρείο. Τα λεφτά, εντάξει. Βγήκε απόφαση να μη τα λάβουν – πήραμε και εμείς την απόφαση, ως Προεδρείο. Αλλά θέλω να σας πω ότι αυτές οι βλάσφημες σκέψεις που ηκούσθησαν, ηκούσθησαν υπό την εν κατακλείδι σκέψη και λέξη ότι τα συνταγματικά ζητήματα είναι σε τελευταία ανάλυση πολιτικά, δηλαδή ό,τι θέλουμε τα κάνουμε.

Από αυτή την αίθουσα, σήμερα σας λέω: Δεν είναι τα συνταγματικά ζητήματα στο βάθος πολιτικά, με την έννοια της αυθαιρεσίας των πολιτικών. Είναι δεσμεύσεις για τους πολιτικούς. Είναι ορισμός και όριο για τους πολιτικούς. Έτσι βλέπω τα πράγματα. Τα υπόλοιπα τα διατυπώνω με ένα είδος ευχής. Μακάρι να είμαι σε θέση να αναδείξω τα καλά μου αισθήματα στην Ένωσή σας και μετά τις 29 Ιουνίου, οπότε και η εκλογή του νέου Προεδρείου. Σας συγχαίρω για ό,τι είσαστε. Όπως λέει μια ποντιακή παροιμία, «λελεύω σε πουλόπο μου εσέν’ ότι είσαι πα», δηλαδή «σε καμαρώνω πουλάκι μου γι’ αυτό ακριβώς που είσαι τώρα». Αλλά και γι’ αυτό που υπήρξατε. Δεχθείτε το σεβασμό μου. Σας σέβομαι και σας τιμώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι τέως Βουλευτές».

Κύριε Πρόεδρε, Νεοδημοκράτες και Νεοδημοκράτισες. Αυτή η συνέλευση είναι συνέλευση ενότητας και νίκης. Είναι ευθύνης και εθνικού καθήκοντος. Είναι επαναβεβαίωση της αυτοπεποίθησής μας. Δεν έχουμε αμφιβολίες. Είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που πιστεύουμε.

Είμαστε υπερήφανοι, γνωρίζοντας από πού ερχόμαστε και το τι έχουμε προσφέρει σε αυτόν τον τόπο. Οραματιζόμαστε, κυρίως μετά τις 17 Ιουνίου, να αναλάβουμε τα ηνία της χώρας, για την επανεκκίνηση, για τη διόρθωση των σφαλμάτων και κυρίως για να αποτρέψουμε εκείνους, οι οποίοι έχουν δει πολλές φορές στο παρελθόν αυτήν την πατρίδα, αυτόν τον τόπο, με την ιστορία του και με το ηθικό περιεχόμενό του, ως αντικείμενο λεηλασίας, αρπαγής και καπηλείας. Δεν θα το επιτρέψουμε.

Θα τραβήξουμε τον σταθερό, ίσιο δρόμο της ελληνικότητας και των αξιών του πολιτισμού, σε τέτοιο βαθμό που θα πούμε στους ευρωπαίους: δώστε μας πίσω τις λέξεις μας. Δώστε μας πίσω ό,τι σας έχουμε δανείσει. Εάν μπορείτε. Εάν δεν μπορείτε, βοηθήστε μας σε μια σχέση ισοτιμίας και εταιρικής αλληλεγγύης.

Όλα αυτά πρεσβεύουμε κάτω από τη λέξη «τροποποίηση», που έγραψε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν υπεχρεώθη, όταν αναγκάστηκε, να προχωρήσει σε αυτό το δεύτερο μνημόνιο. Τώρα, δικαιωμένοι από όλες τις εξελίξεις και προπαντός από τα συμπεράσματα που βγάζουν οι ίδιοι οι ευρωπαίοι, για το ποιο είναι το φερέγγυο κόμμα σε αυτόν το τόπο, προχωρούμε αισιόδοξοι, δυνατοί και με ικανότητα να κινηθούμε στον ευρωπαϊκό δρόμο.

Κρατώντας ψηλά την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Είμαστε υποψιασμένοι ότι καμιά εξίσωση δεν μπορεί να λυθεί, εάν σωθεί η χώρα, σωθεί η οικονομία όμως δεν σωθεί ο λαός και η κοινωνία. Για το λαό λειτουργούμε με το salus populi suprema lex esto, δηλαδή υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του λαού.

Του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η μεγάλη και ιερά αποστολή μας. Αυτήν θα υπηρετήσουμε. Ζήτω η Νέα Δημοκρατία! Εμπρός για τη νίκη! Εμπρός για τη νίκη, με τον Αντώνη Σαμαρά, όλοι ενωμένοι! Σας ευχαριστώ.

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας μετέβη σήμερα στην Κάρπαθο προκειμένου να παραστεί στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τον Σμηναγό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, Κωνσταντίνο Ηλιάκη, που διεξήχθησαν με αφορμή τη συμπλήρωση έξι ετών από τον θάνατο του.

Ο κ. Πολύδωρας παρέστη στην επιμνημόσυνη δέηση και στη συνέχεια κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο που έγινε προς τιμήν του Σμηναγού, Κωνσταντίνου Ηλιάκη, στο χώρο όπου έχασε τη ζωή του στις 23 Μαΐου 2006, έπειτα από «θερμό» επεισόδιο μεταξύ ελληνικών και τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών.

Ο Πρόεδρος της Βουλής, κατά την ομιλία του ανέφερε:

«Βρισκόμαστε εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον ήρωα Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη. Δεν είναι ηθικό καθήκον. Είναι βαθιά υποχρέωση εθνικής συνείδησης. Δεν είναι μια απλή τελετή ή μια δήλωση τιμής. Τιμούμε το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Ηλιάκη και το σημειώνουμε ως οδηγό συμπεριφοράς για εμάς και τις μελλοντικές γενιές. Το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Ηλιάκη αποτελεί μια διδαχή, πως δεν αφήνουμε τον αέρα και τη θάλασσα της γης μας αφύλαχτα και απροστάτευτα. Αγωνιζόμαστε για τον υπέρτατο σκοπό της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας. Αυτός είναι και ο ορισμός της ελευθερίας του Έθνους μας.

Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης δεν ήταν ένας απλός Αξιωματικός. Ήταν ένας ερασιθάνατος Έλληνας, που αγάπησε το θάνατο για κάτι ανώτερο. Δεν ήταν απλώς κάποιος που κατετάγη στη Σχολή Ικάρων και εν συνεχεία στην Πολεμική Αεροπορία για το μεροκάματο, όπως κάποιοι θέλουν να λένε. Κατετάγη για τη Δόξα, για τη θανή. Και εχρειάσθη και το απέδειξε. Έρχεται στη σκέψη μου η αξιοσημείωτη φράση ενός Πέρση αξιωματικού στον βασιλιά του: «Αλίμονο Μαρδόνιε, εναντίον ποιων ανθρώπων μας οδηγείς να πολεμήσουμε, που δεν αγνίζονται για χρυσάφι, αλλά μόνο για αρετή».

Κωνσταντίνε Ηλιάκη, είμαστε εδώ όλοι υποκλινείς, με σεβασμό και τιμή προς το σύμβολο σου. Μας εμπνέεις, μας οδηγείς, μας ενθαρρύνεις, αυτές τις δύσκολες ώρες, με την ενότητα, τη διάθεση θυσίας και αυτοθυσίας που μας διακατέχει όλους, για να σταθούμε αντάξιοι της θυσίας σου. Και της θυσίας όλων όσοι έχουν τάξει σωστές προτεραιότητες: Πρώτα η Ελλάδα, με τις αξίες της και ό,τι εδίδαξε στην Οικουμένη και στο τέλος η ανθρώπινη ζωή.

Ο ποιητής έγραψε για εσένα ένα στίχο: «Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται».

Ζήτω η Κάρπαθος που τον «φιλοξένησε» στο καθήκον! Ζήτω τα Χανιά που τον γέννησαν! Ζήτω η Ελλάδα!».

Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης ήταν 37 ετών, πατέρας δύο παιδιών 1,5 και 5 χρονών αντίστοιχα. Η Βουλή των Ελλήνων, έπειτα από ομόφωνη απόφαση της Ολομέλειας «υιοθέτησε» τα παιδιά του Κωνσταντίνου Ηλιάκη, όπως άλλωστε και όλα τα ανήλικα τέκνα των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που έχασαν τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Η «υιοθεσία» των παιδιών των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας έχει συμβολικό χαρακτήρα καθώς αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη τους. Υπενθυμίζεται ωστόσο πως η απόφαση της Ολομέλειας έχει και πρακτικό χαρακτήρα καθώς, η Βουλή καταβάλλει κάθε χρόνο ένα ποσό για τα ανήλικα τέκνα μέχρι την ενηλικίωσή τους και αν σπουδάσουν, μέχρι τη συμπλήρωση του 25ου έτους της ηλικίας τους.

Νέος Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, για τη ΙΔ΄ κοινοβουλευτική περίοδο, εξελέγη ο κ. Βύρων Πολύδωρας, βουλευτής της Β΄ περιφέρειας Αθηνών. Από τη μυστική ψηφοφορία που διεξήχθη σήμερα επί του συνόλου των βουλευτών του Σώματος, προέκυψε ότι η υποψηφιότητα του κ. Βύρωνα Πολύδωρα έλαβε 179 ψήφους, ενώ βρέθηκαν 112 ψηφοδέλτια λευκά και 2 άκυρα. Αμέσως μετά την εκλογή του, ο νέος Πρόεδρος εκφώνησε την ακόλουθη ομιλία:

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ κ. ΒΥΡΩΝΑ ΠΟΛΥΔΩΡΑ

«Κυρία και κύριοι Πρόεδροι των Κοινοβουλευτικών Ομάδων της Βουλής, κύριε Πρωθυπουργέ και κύριοι Υπουργοί, σε σας δεν θα απευθυνθώ περισσότερο διότι και η παράδοση το θέλει κι έτσι ορίζει και η κοινοβουλευτική τάξη. Θα απευθυνθώ κυρίως προς τη Βουλή και τους συναδέλφους μου Βουλευτές. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας ευχαριστώ από καρδιάς. Ευχαριστώ θερμά όλους σας και όσους με τίμησαν με τη θετική ψήφο τους και όσους έριξαν «λευκό». Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω να εκφράσω προς το κόμμα μου, τη Νέα Δημοκρατία και τον Πρόεδρό μας, κ. Αντώνη Σαμαρά, γιατί με πρότειναν. Εννοείται ότι η ευγένεια και η ηθική τάξη μού υπαγορεύουν αυτή, την τελευταία στην προσφώνηση προς όλους, ευχαριστία για το κόμμα μου και τον κ. Σαμαρά. Γιατί θα αμβλυνθεί –και αμβλύνεται από τώρα– αυτή η κομματική μου ιδιότητα. Γιατί έχω υποχρέωση να υπαγάγω εμαυτόν στην κοινοβουλευτική ιδιότητα και κατ’ επέκταση στην εθνική και θεσμική ιδιότητα. Είναι μεγάλη η τιμή. Στην πορεία μου έχω, με τη βοήθεια του Θεού πάντα, καταγάγει κάποια πολλά αξιώματα. Αυτό είναι το υψηλότερο. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νιώθω το τεράστιο ηθικό και θεσμικό βάρος. Προσεύχομαι να το αντέξω.

Σας συγχαίρω όλους σας για την εκλογή σας. Είμαστε νέα Βουλή. Για την επανεκλογή των παλαιοτέρων και για την πρώτη εκλογή των νέων, των νεοείσακτων, σας παρακαλώ πολύ σκεφθείτε, αναλογιστείτε την αξία της πράξεως της εκλογής σας. Η καλή δημοκρατική σας μοίρα το θέλησε. Είστε οι αρεστοί και οι άριστοι της κοινωνίας. Είστε οι εκλεκτοί και οι εκλεγέντες. Είστε οι εκπρόσωποι του λαού, μα πάνω απ’ όλα είστε οι αντιπρόσωποι του έθνους κατά τον ορισμό του Συντάγματος, άρθρο 51 παράγραφος 2.

Παρακαλώ και για τις ημέρες που περνούμε, σκεφθείτε τα αυτά, εννοείστε τα βαθιά, τιμήστε τα συνειδητά, προασπιστείτε τα. Αυτή την ώρα επιθυμώ να δηλώσω το σεβασμό μου προς όλους τους προκατόχους μου Προέδρους και φυσικά προς τη μνήμη των εκδημησάντων. Ιδιαίτερη αναφορά κάνω –και να μου το συγχωρήσετε, εννοείται γιατί κάνω αυτή την ιδιαίτερη αναφορά– στο πρόσωπο του Προέδρου Απόστολου Κακλαμάνη που μάχεται από αυτήν εδώ την προεδρική έδρα και από τα έδρανα αυτής της Βουλής για σχεδόν σαράντα χρόνια προασπίζοντας τις αρχές και τις ακατάλυτες αξίες του Κοινοβουλευτισμού. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην παρουσία, επάνοδο του συμβόλου της δημοκρατίας Μανώλη Γλέζου με την επανεκλογή του. Η εκλογή με την οποία με τιμήσατε, δεν χάνει ούτε κατ’ ελάχιστον την αξία της λόγω του βραχέος βίου της θητείας μου που θα διαρκέσει κατά τον Κανονισμό όλο το κρίσιμο εκλογικό διάστημα μέχρι την έναρξη της επόμενης βουλευτικής περιόδου.

Λυπούμαι γιατί αυτή η στιγμή προσλαμβάνει μία μοναδική όσο και δυσάρεστη αρνητική ιστορικότητα. Ναι, δεν είναι ούτε αδιάφορο ούτε κατά μείζονα λόγο ευχάριστο το γεγονός να διαλύεται η νεοεκλεγείσα Βουλή γιατί δεν μπόρεσε να αναδείξει εμπιστοσύνη προς δυνητική κυβέρνηση. Είναι επικίνδυνη θεσμικά αυτή η ανικανότητα. Δεν πρέπει να επαναληφθεί ποτέ πια. Γι’ αυτό έξω από τη διάρθρωση του βουλητικού, των εθνικά υπευθύνων πολιτικών που πρέπει να λάβει χώρα οπωσδήποτε τώρα και στο άμεσο μέλλον, πρέπει στην αναθεώρηση του Συντάγματος να υπάρξουν τέτοιες πρόνοιες ώστε η Βουλή να μη διαλύεται για κανένα λόγο. Να λύεται μόνο με τη λήξη της τετραετίας. Αυτές οι πρόνοιες δεν είναι πολυτελείς εγγυήσεις πολιτικής σταθερότητας. Είναι η ίδια η θεμελίωσή της. Η πολιτική σταθερότητα με τη σειρά της είναι όρος και πρόκριμα δημοκρατίας. Δεν μπορώ σε αυτό το σημείο να μην αναφερθώ πάλι σε αδρές αναθεωρητικές του Συντάγματος απαιτήσεις και συγκεκριμένα στην πολιτική, ηθική και δικαιϊκή ανάγκη να καταργηθεί ολοσχερώς το άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης Υπουργών, παντελώς, καθώς επίσης και οι διατάξεις περί της δήθεν βουλευτικής ασυλίας. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι στις προθέσεις μου να διακηρύξω νουθεσίες προς εσάς, έστω και αν έχω νομιμοποίηση από το θεσμικό μου ρόλο. Σκεφθείτε τις προηγούμενες παραγράφους που σας διετύπωσα και αναλογιστείτε ότι είμαστε υπεύθυνοι για την υπόσταση, την αξία και την καταξίωση αυτού του Σώματος, της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ο καθένας να συμβάλλει προς την κατεύθυνση της εμπεδώσεως της δημοκρατίας και ο καθένας να συμβάλλει προς την κατεύθυνση της εξουδετερώσεως, όσο γίνεται πιο έγκαιρα, των κινδύνων που απειλούν τη δημοκρατία μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τώρα που θα δρομείτε στις περιφέρειές σας για την ανανέωση της λαϊκής εντολής προς εσάς και εύχομαι να δράτε και να λειτουργείτε αυτή την εποχή στην προεκλογική σας δράση κατά τρόπο ευγενή και κόσμιο, επενδύοντας πάνω στη δύναμη του επιχειρήματος και όχι στο επιχείρημα της δυνάμεως και κατά μείζονα λόγο όχι στο επιχείρημα του παραλόγου ή της βίας, να ξέρετε και να έχετε τη βεβαιότητα ότι αφήνετε εδώ πίσω στο μέγα έμβλημα και στο ναό της δημοκρατίας έναν Πρόεδρο αγρυπνούντα και αγωνιώντα για τον πόνο και την τύχη του λαού μας, για τα όσα περνά αυτές τις κρίσιμες ώρες. Έναν Πρόεδρο έχοντα βαθιά συνείδηση του παλιού και πάντα επίκαιρου αξιώματος που λέει «salus populi suprema lex esto», δηλαδή «η σωτηρία του λαού υπέρτατος νόμος ας είναι». Να εργαστούμε, να συνεργαστούμε όλοι οδηγώντας το λαό μας στο ξέφωτο της δημιουργίας, της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της ανάπτυξης και της ευημερίας. Έχετε έναν Πρόεδρο αφοσιωμένο στον κοινοβουλευτισμό, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που την υπηρέτησε και την υπηρετεί εύορκα –θέλω να πιστεύω– για 32 χρόνια, εκλεγόμενος συνεχώς με σταυρό στη Β΄ Αθηνών σε 12 εκλογές από τα έτη της νεότητός του. Έναν Πρόεδρο πραγματιστή και έμπειρο όσο γίνεται που πιστεύει και εννοεί την ευρωπαϊκή θέση της χώρας και τη συμμαχική της αξιοπιστία ως όρους εθνικής επιβίωσης. Έναν Πρόεδρο ασκημένο και τηρούντα με ευλάβεια το πνεύμα της ισοτιμίας.

Ας λεχθεί εν παρόδω, ότι δημοκρατία είναι μία σύνθεση τεσσάρων «ίση», της ισηγορίας, της ισοτιμίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Αυτές οι αρχές, γεννημένες σ’ αυτόν τον τόπο, εδώ, στην Ελλάδα, θεοποιημένες εδώ και εξηγμένες στην οικουμένη ως παγκόσμιες, πανανθρώπινες οικουμενικές αξίες, ενοικούν αέναα εδώ, στη Βουλή των Ελλήνων. Εδώ πρέπει να τηρούνται και να ιερουργούνται, προπαντός η πρώτη, αυτή της ισηγορίας. Παραφράζοντας τον ποιητή, έχετε έναν Πρόεδρο «δίκαιο και ίσο σε όλες του τες πράξεις».

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, λέω αυτά τα αυτοπεριγραφικά όχι από αυταρέσκεια ούτε για να με γνωρίσετε, γιατί ασφαλώς και με γνωρίζετε, γι’ αυτό και με υπερψηφίσατε, αλλά τα λέω ως δήλωση δεσμεύσεως ότι αυτός είμαι και αυτά είμαι ορκισμένος να τηρώ. Μένω λοιπόν εδώ και φυλάττω σαν τις αρχαίες εστιάδες να μη σβηστεί το φως της δημοκρατίας, όπως ακριβώς υπαγορεύει και προβλέπει το Σύνταγμα, το φως της δημοκρατίας να είναι και να μένει λαμπερό και να φωτίζει για τη θεσμική και λειτουργική συνέχεια και συνέπεια της Βουλής, ως συναίρεσης της βούλησης του ιερού συλλογικού υποκειμένου που λέγεται λαός. Έργο όχι μέγα, αλλά όχι ευκαταφρόνητο. Εσείς δρομείτε καλώς για τη δημοκρατία και την πατρίδα με οδηγό την αλήθεια. Σας ευχαριστώ».

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας, συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις μνήμης των 353.000 θυμάτων της Γενοκτονίας των Ποντίων, κατέθεσε, σήμερα, στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη τους.

Σημειώνεται ότι η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί με ομόφωνη απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής, το 1994, ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, που συντελέστηκε από τους Τούρκους το διάστημα από το 1916 έως το 1923. Ταυτόχρονα υπογραμμίζεται πως ως Υφυπουργός Εξωτερικών για τον Απόδημο Ελληνισμό το 1993, ο κ. Πολύδωρας, ήταν ο πρώτος Υπουργός που με επίσημη ανακοίνωσή του για την Γενοκτονία των Ποντίων επισήμανε την ανάγκη της Διεθνούς αναγνωρίσεως της Γενοκτονίας των Ποντίων ως Γενοκτονίας και την υποχρέωση της Διεθνούς Κοινότητας να το πράξει.

Νωρίτερα, ο Πρόεδρος της Βουλής παραβρέθηκε στην επιμνημόσυνη δέηση που τελέστηκε στον Ι. Ν. Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Μετά το πέρας των εκδηλώσεων μνήμης, ο κ. Πολύδωρας, σε δήλωση του τόνισε πως «δεν πρόκειται για μια υπόθεση μνημόσυνου και μνήμης αλλά αποτελεί εθνική, ηθική και πολιτική δέσμευση και υποχρέωση για να επετεύχθη η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

18:30 – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ 20)

19:30 – Τ.Ο. ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ (ΑΛ. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ 35)

18:00 – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ (17ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ & ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΕΝΑΝΤΙ Ι.Ν. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ)

19:00 – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΜΕΛΙΝΑΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ (ΑΓ. ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ 99)

20:30 – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ (ΔΑΝΑΪΔΩΝ & ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ)

19:00 – Π.Π.Ι.Ε.Δ. Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ (ΔΕΚΕΛΕΙΑΣ 156)

20:00 – ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ (ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΟΥ 18)