ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Το λόγο έχει ζητήσει ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Βύρων Πολύδωρας.
ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, λαμβάνω το λόγο μετά από μακρά περίοδο σιωπής, στην Ολομέλεια τουλάχιστον. Τελευταία φορά ήταν, όταν απευθύνθηκα στο Σώμα ως Πρόεδρος της Βουλής και είχα στις προγραμματικές δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, ας το πούμε έτσι, διατυπώσει τρεις προσδοκίες, τρεις σχεδιάσεις, τρία προγράμματα, τρεις αποφάσεις. Η μία ήταν η κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, η άλλη ήταν η κατάργηση της λεγόμενης ασυλίας των Βουλευτών και η τρίτη ήταν να μη διαλύεται η Βουλή με τον προσχηματικώς σπουδαίο λόγο ή για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και τα τρία μέσα σε μία αναθεωρητική διαδικασία του άρθρου 110 του Συντάγματος, εάν ήθελε η Βουλή -αυτή η Βουλή- θα μπορούσε να τα είχε προχωρήσει.
Λαμβάνω σήμερα το λόγο για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα -αυτό που συζητούμε, καθώς ξέρετε- το οποίο για μένα έχει πάρει περισσότερες εντάσεις και διαστάσεις στη συνείδησή μου, κυρίως γιατί δεν μπορώ να το δεχτώ συνειδησιακά, λογικά, ιστορικά, εθνικά και δεύτερον, γιατί λαμβάνω χιλιάδες παράπονα και αντιρρήσεις από συμπολίτες μας, από όλη την Ελλάδα.
Θα ήθελα να καταθέσω μερικά εισαγωγικά έγγραφα. Είχα εκθέσει τις σκέψεις μου, γνωστές με ένα άρθρο μου, παραδείγματος χάρη, «Δημεύουν τα χωράφια μας!», όπου έλεγα τα εξής: «Τα χωράφια των Ελλήνων δεν είναι φορολογητέα ύλη. Είναι συστατικό ζωής. Του Έλληνα. Και απόδειξη της ιστορικής επιβίωσής του. Είναι όρος και όριον και ορισμός. Του ελεύθερου Έλληνα. Δεν είναι μόνον απλή μνήμη και ανάμνηση. Είναι μνήμα των προγόνων του. Δεν είναι στοιχείο της λογιστικής. Είναι «στοιχειό» της ψυχής και λογισμός του νου. Του Έλληνα. Είναι η ίδια η χώρα μας στο χαϊδευτικό υποκοριστικό της: Χωράφι».
Με λοιδόρησαν. Δεν χωράνε τέτοιες σκέψεις, τέτοια ονείρατα, τέτοιες ιστορικές αναδρομές στο σκεπτικό και στη λογική της Τρόικας. Παρακαλώ να κατατεθεί αυτό για τα Πρακτικά.
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Ένα δεύτερο έγγραφο είναι μια ερώτησή μου προς τον Υπουργό των Οικονομικών από τις 13 Νοεμβρίου του 2013, αναπάντητη: Φορολογία ακινήτων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Θέτω τα ερωτήματα. Υπονοείται ότι απαντά το Υπουργείο Οικονομικών με το παρόν σχέδιο νόμου. Δεν τελεί σε επαφή το ερωτηματολόγιό μου με την απάντηση που υποτίθεται ότι δίδεται με το νομοσχέδιο. Παρακαλώ να κατατεθεί και αυτό στα Πρακτικά.
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Το τρίτο είναι πάλι προς το Υπουργείο Οικονομικών μία ερώτηση για τη σύσταση και δράση των off shore εταιρειών στην Ελλάδα. Αυτό το κρατώ, γιατί θα το χρησιμοποιήσω σε άλλο σημείο της ομιλίας μου.
Από τα έγγραφα που εισάγω έχω και πέντε βιβλία που έχω γράψει, με τα οποία εκθέτω σκέψεις και για το θέμα αυτό που συζητούμε σήμερα. Το ένα είναι: «Έλλην λόγος, ο Ευρωπαϊκός λόγος», Μάρτιος του 2010, προ της υπογραφής του Α’ Μνημονίου.
Ήθελα να απαντήσω στην ύβρη του FOCUS προς τον ελληνικό πολιτισμό με την ασχήμια του εξωφύλλού του που γνωρίζετε. Έκανα μία διάλεξη τότε στην Κατερίνη της Πιερίας, την οποία επανέλαβα δέκα φορές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το κεντρικό μήνυμα αυτής της διαλέξεως προς τους Ευρωπαίους ήταν, «Δώστε μου πίσω τις λέξεις μου». Αυτό είναι όχι το δάνειο, αλλά η χαριστική πράξη των Ελλήνων προς την Ευρώπη και την ανθρωπότητα. Για παράδειγμα στο Φάουστ του Γκαίτε αν αφαιρέσει κανείς ονόματα, ήρωες, τοπωνύμια, λέξεις, δεν θα έχει σκελετό να διατυπωθεί ως έργο της παγκόσμιας φιλολογίας. Αυτό είναι ένα.
Το δεύτερο ήταν μια ανάλυση του Σεπτεμβρίου του 2010 για τη χρηματοπιστωτική κρίση. Αίτια, αφορμές, προοπτικές, τρόποι αντιμετώπισης.
Το τρίτο «περί δημοσίου χρέους». Σε αυτό καταγράφεται η εξέλιξη του δημοσίου χρέους. Και καταγράφεται και μία δική μου παρέμβαση, όταν ήμουν Γενικός Εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας το 1999 για τον προϋπολογισμό του 2000. Κι επαναλάμβανα τότε τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι, «Αν δεν εξουδετερώσει αυτό το τέρας, το δημόσιο χρέος η Ελλάδα, τότε την Ελλάδα θα την καταπιεί αυτό το τέρας». Αυτό είναι η ανάλυση περί δημοσίου χρέους.
Τέταρτον «Και τώρα τι κάνουμε;». Αυτό το εξέδωσα το Φεβρουάριο του 2013. Μιλούσα τότε για τη δήμευση των περιουσιών, όπως εξηγγέλλετο ή προανηγγέλετο. Σας λέω τώρα ότι εδώ έχουμε έναν ειδικό τρόπο κυριότητας στην Ελλάδα. Δεν είναι ούτε καν ο τρόπος μεταβιβάσεως των τιμαρίων, των λατιφουντίων της ρωμαϊκής εποχής, όπως μετεκυλίσθη στη φεουδαλική Ευρώπη. Δηλαδή, δέκα τιμάρια από τα δεκαέξι φτιάχνουν ένα κρατίδιο της Γερμανίας. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ιταλία κ.ο.κ.. Εδώ είναι η αρχή ούτε καν της χρησικτησίας, αλλά της vetustas, vetus, veteris, παλαιός, αρχαίος, παμπάλαιος, βετεράνος, όπου είναι πριν από την έκτακτη χρησικτησία, πολύ πριν. Έχουμε γαίες, τις οποίες σε συνέχεια κληρονομική μπορούμε να μετρήσουμε από το 1600 –μετρημένα- για να μην πω από τον Όμηρο.
Τότε, είχα βρει και είχα γράψει την εξής αποστροφή, την οποία σας αφιερώνω σε αυτήν τη συζήτηση, μήπως εννοήσουμε ότι υπάρχει και μία λογική, άλλη λογική, έξω από τα λογιστικά τα οποία είναι όλα ψευδεπίγραφα, όπως παρουσιάζονται και μάλιστα εξακολουθητικά. Είδα με τα μάτια μου μία συγκλονιστική όσο και διδακτική εικόνα στην τηλεόραση. «Ένας γέρων φτωχός, ρακένδυτος, γενειοφόρος και με τραγιάσκα, στηριζόμενος στο ποιμενικό ραβδί του, δέχεται την μάλλον αφελή ερώτηση μοντέρνου δημοσιογράφου, οικονομομέτρη». Τον ρώτησε, λοιπόν: «Και γιατί μένετε εδώ;» Εννοούσε στη δυστυχία, στη φτώχεια, στη μοναξιά και στην ερημία. Κι εκείνος με όλη τη βεβαιότητα για την ορθότητα της απαντήσεώς του και με ολόρθη περηφάνια απαντά: «Γιατί εδώ είναι η γης μου». Σαν να έλεγε, «Γιατί εδώ είναι το βασίλειό μου».
Κανένας εκτιμητής του ΔΝΤ ή των οίκων αξιολόγησης, δεν μπορεί να το εκτιμήσει έτσι. Πιθανότητα να σβήσει και τη συνέντευξη και τον άνθρωπο. Τον βλέπει σαν ιό που του χαλάει το πρόγραμμα του κομπιούτερ.
Το τελευταίο είναι, «Ποια Ευρώπη», ενός ευρωσκεπτικιστού πλέον -του ομιλούντος- που θα το χρησιμοποιήσω κι αυτό για άλλο σημείο της παρεμβάσεώς μου.
Τώρα, θέλω να σας πω ενημερωτικά ότι δεν αναζητούσαμε -κι εγώ ως Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας- κάποιο ψευδώνυμο ή κάποιο συνώνυμο, δηλαδή αυτόν το φόρο ακινήτου ιδιοκτησίας, ενιαίο, με μία συντομογραφία - απεχθάνομαι τις συντομογραφίες και τα αρκτικόλεξα – εις θέσην χαρατσίου. Δεν ήταν αυτό το κρινόμενο ζήτημα. Ψάχναμε για ένα φόρο άλλο, ελαφρύτερο, απλούστερο, δικαιότερο που δεν θα ξεκινούσε από το χαράτσι ως βάση εκτιμήσεως.
Ποιος είπε ότι εννοούμε το χαράτσι δεδομένο και προχωρούμε από κει και πέρα τις αυξήσεις και τα κλιμάκια; Πότε αυτό συμφωνήθηκε; Πότε ελέχθη ότι είναι δεδομένο πως ξεκινάμε με αυτό το κεκτημένο του 2010, 2011, 2012 και τώρα προχωρούμε αλλιώς; Ποιος το είπε αυτό;
Ακόμα και το ποιός θα εισπράξει, αν θα εισπράξει ο έφορος ή η ΔΕΗ, είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον δεν είναι ούτε η ονομασία ούτε το χαράτσι, ούτε το βαρύ και δυσβάσταχτο αυτό φορολογικό χτύπημα στον ελληνικό λαό και στον Έλληνα ιδιοκτήτη που πνέει τα λοίσθια.
Σας λέω, δε, ότι δεν είναι νέος φόρος, δεν είναι απαλλακτικός των άλλων, αλλά λειτουργεί σωρευτικά -για να οικονομώ το χρόνο- μαζί με σαράντα παλαιότερους φόρους.
Καταθέτω έγγραφο με πηγή, «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων».
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Σαράντα φόροι και τέλη είναι εγγεγραμμένοι στην καμπούρα του Έλληνα ιδιοκτήτη και λειτουργούν τώρα και θα συλλειτουργούν με τον ενιαίο φόρο.
Προχθές διάβασα στους «New York Times» τον Paul Krugman, όπου έγραφε: «Η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του τραπεζικού συστήματος, οδήγησε σε ύφεση, σε ανεργία, σε κατακρεούργηση της καταναλωτικής ζήτησης και σε πλουτισμό των golden boys». Αυτό είναι που υφιστάμεθα. Και καλούνται οι λαοί του νότου να πληρώσουν τα χόμπι, τα λεφτά και την απληστία των golden boys, των τραπεζιτών.
Γίνεται αγώνας μήπως πάρει ένα πλεονέκτημα η πολιτική εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη η πολιτική εξουσία είναι παρητημένη.
Διάβαζα πάλι πρόσφατα τον Νόαμ Τσόμσκι να λέει: «Κάποιοι άνθρωποι στη Γερμανία φαίνεται πως στόχο έχουν να θέσουν την Ελλάδα υπό καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς, προσλαμβάνοντας, αποκτώντας και δεσμεύοντας ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα.»
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Είναι δήμευση. Δεν είναι βράχος. Παραιτείται, τον αγριεύεις τον πολίτη, ιδιοκτήτη του βράχου. Αυτόν το βράχο τον απέκτησε εκχερσώνοντας με τα νύχια του. Δεν έχει συμβόλαιο. Έχει εγγραφή αίματος στο βράχο, στο χωραφάκι. Πρέπει να το καταλάβουμε. Ούτε καν απευθύνομαι στην Κυβέρνηση. Απευθύνομαι μέσω της Κυβέρνησης στην τρόικα που έχει το άλλο μυαλό, με το οποίο δεν μπορώ να πιάσω επαφή. Και μου ζητάνε να σεβαστώ αυτήν τη λογική; Δεν μπορώ.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για δήμευση. Κι αν δεν με πιστεύετε, το λέει το άρθρο 7 του Συντάγματος, το οποίο αναφέρει ότι γενική δήμευση απαγορεύεται ρητά. Ελάχιστες φορές χρησιμοποιείται το ρήμα «απαγορεύεται». Το λέει για την περίπτωση της γενικής δήμευσης. Η ανάλυση και η θεωρία λέει: Εκ πλαγίου εάν δεν έχει εισόδημα από εκείνο που φορολογείς, είναι δήμευση έμμεση στο βάθος του χρόνου και κοντά-κοντά, αν δεν αντέχει ο άλλος και τα παρατήσει».
Επίσης, είναι δήμευση και μέσω των αποφάσεων του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας.
Σας διαβάζω από την Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής «Δεν πρέπει ο φόρος να θίγει τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, καθώς και ότι ο φόρος πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται ετησίως από τα εισοδήματα τα οποία προέρχονται κατά συνήθη χρήση από την περιουσία αυτή». Στην Ευρώπη δεν υπάρχει φόρος ακινησίας, δηλαδή αυτό που λένε με μεγάλη ευκολία όλοι οι αναλυτές –δηλαδή η άλλη Σχολή- «φόρος κατοχής». Υπάρχει μόνο φόρος χωρών τελουσών υπό κατοχή.
Δεύτερον, το «Conseil d’ Etat», το Συμβούλιο Επικρατείας της Γαλλίας, λέει -καθώς ξέρετε, γιατί θα έχετε διαβάσει την Έκθεση- «ο ως άνω φόρος κατοχής της περιουσίας πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται δια των εισοδημάτων που παράγει αυτή. Άλλως, θίγεται ο πυρήνας του δικαιώματος». Για κάποιους που είπαν ότι το άρθρο 17 μιλάει για έκτακτες ανάγκες, σας πληροφορώ ότι μιλάει για έκτακτη δημόσια ωφέλεια. Αφιερώνει το υπόλοιπο από οκτώ παραγράφους του άρθρου για τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης. «Προσωρινή τιμή μονάδας, οριστική τιμή μονάδας, πλειστηριασμός κοκ.» Αυτά τα λέει αναλυτικά το Σύνταγμα. Το θέμα μας τότε δεν είναι η απαλλοτρίωση για δημόσια ωφέλεια, γιατί θα μπορούσε να πάρει τις περιουσίες των ανθρώπων και να τις απαλλοτριώσει γιατί χρειαζόμαστε λεφτά. Δεν το κάνει.
Καταλήγοντας, θα ήθελα να σας πω -για να μην σας «τρώω» άλλο το χρόνο, γιατί το θέμα είναι τεράστιο και πολλές οι σημειώσεις μου- ότι η άλλη άποψη των λογιστών λέει ότι έχουμε μία πίεση για τα 2,9 δις Ευρώ. Πού θα βρείτε το ισοδύναμο; Μοιάζει σαν καταλυτική η ερώτηση. Απαντώ, λοιπόν. Στις off-shore. Εκεί θα τα βρείτε.
Έκανα ερώτηση -την οποία και καταθέτω- και έλαβα απάντηση -την οποία χρησιμοποίησε και ο κ. Τσίπρας στη συζήτηση για την πρόταση μομφής- ότι έχουμε εξίμισι περίπου χιλιάδες off-shore εγγεγραμμένες -στα νηολόγια, λέω εγώ, δηλαδή στα βιβλία των ΔΟΥ Ελλάδος- εκ των οποίων ηλέγχθησαν τριάντα τέσσερις από τις ΔΟΥ Κρανιδίου και Κύμης. Το ακούσατε! Ηλέγχθησαν τριάντα τέσσερις!
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Και από τις τριάντα τέσσερις, εξήχθη ένα συμπέρασμα βεβαιωμένων φόρων 40 εκατομμυρίων ευρώ. Κάνω εγώ με το μολύβι μου την «προπαίδεια» και βρίσκω το εξής. Από τις εξίμισι χιλιάδες, με την ίδια προβολή και με τις σχετικές διακυμάνσεις, βγαίνουν 8 δισεκατομμύρια δυνητικά βεβαιούμενοι φόροι. Γιατί δεν εκτιμάται αυτό; Γιατί δεν συνυπολογίζεται; Γιατί δεν συνυπολογίζεται η λίστα «Λαγκάρντ»; Γιατί δεν συνυπολογίζονται οι «Καντάδες» στη Σιγκαπούρη; Γιατί δεν συνυπολογίζονται οι εξαγωγείς εμβασμάτων, οι εμβασματούχοι από τον κατάλογο της Τραπέζης της Ελλάδος; Τι είδους οικονομική πολιτική είναι αυτή που έγκειται στο ότι βρήκαμε το υποζύγιον που λέγεται «λαός» και «νοικοκύρης» και τον πατάμε στο λαιμό; Και θέλετε να το ψηφίσω εγώ αυτό; Και η ιστορία μου; Ο πολιτισμός μου; Το γεγονός ότι αγωνιζόμουν για τη μεσαία τάξη; Το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης λέει στο «Αθηναίων Πολιτεία» ότι εγγυάται ο επώνυμος άρχων κατ’ έτος την ιδιοκτησία των Αθηναίων πολιτών.
(Στο σημείο αυτό χτυπάει επαναληπτικά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Σήμερα είναι 20 Δεκεμβρίου. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1821, όταν αρχίζαμε να φτιάχνουμε τη συνταγματική έννομη τάξη στην Ελλάδα, άνοιξε τις εργασίες της η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου εις θέσιν Πιάδα. Και λέει στο άρθρο Ζ΄ «Το κράτος εγγυάται και είναι δικαίωμα των πολιτών και υποχρέωση του κράτους να στηρίζει την ιδιοκτησία, την τιμή και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών». Αυτό προβλεπόταν το 1821 στο πρώτο Σύνταγμα της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου.
Καταλήγω, λοιπόν, ότι δεν είναι λογιστικά τα θέματα. Είναι πολιτικά.
Στο ευρωσκεπτικιστικό μου βιβλίο «Ποια Ευρώπη;» -το οποίο επίσης θα καταθέσω- κάνω μία πρόταση την οποία κανείς δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του, γιατί θέλουμε να «κάνουμε σφοδρές αντιδικίες» ο ένας με τον άλλον εδώ και το ένα κόμμα με το άλλο. Και καθώς θα κάνουμε αντιδικίες σφοδρές, θα δημιουργούμε συσπειρώσεις και θα ευδοκιμούμε κομματικώς. Είναι αυτό στα ενδιαφέροντά σας, κύριοι συνάδελφοι; Το πώς θα ευδοκιμήσουμε κομματικώς; Όχι το πώς θα επιζήσουμε εθνικώς;
Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι η εξής. Γι’ αυτό ζητώ εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό προτείνω: «Να εκδοθεί ένα ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλους, σε όλες τις βουλές και τις κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο ελληνικός λαός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθιάς ύφεσης στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και η απληστία των δανειστών του».
Υπάρχει ένα δόγμα από τον καιρό του Χαμουραμπί και του δικαίου της Γόρτυνος μέχρι σήμερα απανταχού στον πλανήτη, από τους Αβορίγινες μέχρι τους Εσκιμώους, το δόγμα το νομικό που λέει «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα», «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Μην προσδοκάτε ότι θα εισπράξετε φόρους. Εξηντλήθη η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών!
Υπάρχει και δεύτερο δόγμα που είναι στο άρθρο 388 Αστικού Κώδικος, και αφορά την «απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών». Υπάρχει και η τοκογλυφία, υπάρχει και η κερδοσκοπία, υπάρχει και η απάτη, η πλάνη, η απειλή και η καλή πίστη. Όλες οι συναλλαγές (και τα δάνεια) πρέπει να διέπονται από την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη. Τι γίνεται εν προκειμένω; Εν προκειμένω ξέρουμε μόνο και μας το τονίζουν οι τροϊκανοί ότι το «pacta sunt servanda», δηλαδή ότι οι συμβάσεις είναι τηρητέες. Κάπου βάλαμε την υπογραφή μας το Μάιο του 2010 και ένα χρόνο αργότερα ξαναβάλαμε την υπογραφή μας. Μα, δεν μπορεί να βγει δηλαδή να τηρηθεί αυτή η υπογραφή. Το «pacta sunt servanda», όταν είναι προϊόν πλάνης, απάτης, απειλής, κουφότητας κοκ, τότε δεν τηρείται. Είναι υποχρεωτικό να μην τηρηθεί το προϊόν της πλάνης, της απάτης, της απειλής, της κουφότητας, της ανάγκης. Το δίκαιο της ανάγκης αντιστρέφεται. Τώρα η ανάγκη…
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Συντομεύετε, κύριε Πολύδωρα, σας παρακαλώ.
ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε.
(Θόρυβος από την πτέρυγα των Ανεξάρτητων Ελλήνων)
ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ: Σας υπόσχομαι ότι αυτή είναι η τελευταία μου φράση.
Πρέπει να σας πω ότι το δίκαιο της ανάγκης μέχρι πρότινος ήταν «Τι να κάνω; Ήρθε η μπότα της τρόικας. Είμαι και εγώ χρεωμένος, κατασυκοφαντούμενος ως χρεωμένος για το ότι κάποιοι κυβερνούσαν χώρα και λαό διεφθαρμένων». Και η ίδια κατασυκοφάντηση του λαού, κατά υπονόηση συνεχίζεται και σήμερα με αυτό το νόμο «ξέρεις, τα έφτιαξαν με φοροδιαφυγή τα σπίτια και τα χωράφια». Ε, δεν είναι έτσι! Γνωρίστε καλύτερα αυτόν το λαόν. Τα «μπαΐρια», όπως λέει και ένας συνάδελφός μου εδώ, είναι κατακτημένα από την εποχή της τουρκοκρατίας. Και λέω τώρα εγώ, εδώ στη συζήτηση που κάνουμε, ότι η κατάσταση ανάγκης αντιστρέφεται και παίρνει ένα ιερό περιεχόμενο. Επικαλούμαι την κατάσταση της ανάγκης να μην σας πληρώσω, κύριοι Τροϊκανοί, γιατί θα μου πεθάνει το παιδί, θα μου πεθάνει ο λαός.
Επικαλούμαι την κατάσταση της ανάγκης, όπως την επικαλέσθηκε ο Μεταξάς το 1938 στο Δικαστήριο των Βρυξελλών και όπως την επικαλέσθηκε η Γερμανία το 1931 που μάζευε τα χρέη της και της τα «κέρασαν», αλλά και το 1953. Ποιο ήταν το αντικείμενο εκείνης της συμβάσεως με τη Γερμανία, η οποία ξεχνάει τα κατοχικά δάνεια, ξεχνάει τις αποζημιώσεις, ξεχνάει ότι έκαψε χωριά; Η Γερμανία τα ξεχνάει όλα αυτά! Εγώ, λοιπόν, να κάνω συνεταιρισμό προς τι;
Και λέει η Γερμανία το 1931, αλλά και το 1953 «θα χαριστεί το μισό από το χρέος. Δεν θα το εξυπηρετείς, παρά μόνο όταν πιάσεις 5% ρυθμό ανάπτυξης του εγχώριου προϊόντος». Πώς αυτά δεν έχουν ανάλογα για κάποιους σήμερα παρίες του Νότου; Εγώ δεν εκφράζω τώρα ούτε λογιστικά ούτε τίποτα. Σας τα είπα όλα. Θέλω να είμαι εκφραστής της ζώσας υπερηφάνειας του ελληνικού λαού.
Σας ευχαριστώ.
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Βύρων Πολύδωρας καταθέτει για τα Πρακτικά τα προαναφερθέντα βιβλία, τα οποία βρίσκονται στο Αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)